Unha pota a presión

Boiling Point únese á, non tan exigua xa, lista de filmes realizados de maneira íntegra nun só plano secuencia xunto películas como Utoya. 22 de xullo, de Erik Poppe, ou A arca rusa, de Aleksandr Sokúrov. Un plano secuencia "real" e non "como se fose un plano secuencia", como é o caso do Birdman de Iñárritu ou 1917 de Sam Mendes, que están editadas para parecer unha toma única, pero en realidade hai cortes. Leas internas, diferenzas salariais e o chef en plena crise persoal. Todo pende dun fío. Barantini converte a súa propia curtametraxe homónima de 2019, coguionizada xunto con James Cummings e centrada nun restaurante de luxo, nun filme de algo máis de hora e media. Cámara en man, entra desde a rúa até a cociña, nunca mellor dito. Pouco a pouco imos coñecendo as traballadoras do local que, como o chef, están ao límite. O lugar en si é unha pota a presión. Leas internas, diferenzas salariais e o chef en plena crise persoal. Todo pende dun fío. Unha noite de Nadal con exceso de reservas porá a proba os nervios, o compañeirismo e a paciencia até chegar ao punto de ebulición. Soberbia a nivel técnico e artístico, destacando o gran traballo de todo o equipo do director de fotografía e do operador de cámara, Matthew Lewis. Salvo por un par de mínimos desenfoques, aguanta cada plano coa luz idónea a pesar dos continuos cambios de estancia do restaurante, pasando da rúa ao interior, mudando a un reservado, ao baño, barra, volve saír... sen cortes, lembremos. Neste sentido é preciso resaltar o extraordinario deseño de son, ese departamento, a miúdo, tan esquecido. Stephen Graham, en estado de graza, confírmase como un dos grandes actores da súa xeración. Reparto tamén espectacular, destacando un Stephen Graham en estado de graza que se confirma como un dos grandes actores da súa xeración. Interpreta un xefe de cociña ao límite con moi mal carácter, avinagrado polo mal momento persoal que está a pasar. No fondo ten bo corazón, cousa que tamén demostra en non poucas ocasións. É o causante tanto do bo como do malo que vai acontecer esa noite. Unha montaña rusa de emocións que Graham manexa como se fose doado. Atención á escena final. A trama de Boiling Point está centrada neste chef, pero sen desatender o resto de integrantes do restaurante. Grazas a un guión ben compensado e a unha planificada dirección, consegue que saibamos de que pau vai cada un dos personaxes e, incluso, que nos encariñemos con todos e cada un deles, cousa que acontece case desde o inicio. Un detalle que non se pasou por alto nos British Independent Film Awards que lle outorgaron o Premio o Mellor Reparto, ademais dos de Mellor Fotografía, Actriz de Reparto (Vinette Robinson) e Son.