Un mundo infernal

Case ninguén lembra xa a inefábel adaptación cinematográfica protagonizada por Jeremy Irons en 2000 e inspirada no vasto mundo de alxibes e dragóns deseñado por Gary Gygax e Dave Arneson para o xogo de rol Dungeons &amp; Dragons que sentou as bases de todos os xogos de rol posteriores. Das dúas secuelas seguintes, mellor nin falamos... Agora, e sen facer moito balbordo, a Paramount dá coa tecla para que Dungeons &amp; Dragons teña unha adaptación non só digna, senón que pode iniciar unha das mellores sagas cinematográficas da década. A historia sitúase nos Reinos Esquecidos, o escenario de rol por antonomasia. Un cínico ladrón, ao que lle encantan que os plans saian ben, alíase cun feiticeiro de medio pelo, unha iracunda bárbara e un pillabán falabarato para saquear os ricos e... quedar cos cartos. Nunha das misións alíanse cunha misteriosa maga co gallo de conseguir un tesouro incalculábel, pero non todo sae como tiñan planeado. A partir de aí, comeza a aventura... Guión sólido cunha trama autoconsciente e coherente co universo no que se desenvolve e que, ademais, sabe equilibrar moi ben a épica, a fantasía, a emotividade, as parvadas e os “chistes malos” (xenial a homenaxe aos Monty Python na escena dos mortos). Até os oportunistas atallos de guión do tipo “casualmente teño unha variña máxica que nos pode salvar”, e que non pasarían o corte noutro tipo de filmes, aquí funcionan á perfección, pois estamos falando da adaptación dun xogo que, precisamente, é así. Outro dos puntos fortes son os efectos especiais cun CGI imprescindíbel e ben integrado, que convive con efectos “tradicionais” e animatronics que continúan a ser, digan o que digan, o que máis realismo transmite. Contribúen tamén as localizacións en exteriores deixando as pantallas LED (que lle comeron a torrada ás caducas pantallas verdes) para aqueles escenarios imposíbeis. Non fai falla ser un friki dos xogos de rol nin de Dungeons &amp; Dragons para gozala ao máximo. E se alguén se pregunta se aparecen as personaxes da famosa serie dos 80, a resposta é si, nun breve e nada forzado “cameo”. Boa banda sonora, fotografía ben, elenco involucrado na causa, personaxes cos que empatizar, subtramas que aportan, batallas nada confusas, ben de ritmo, flashbacks que xa son marca da casa, un dragón a rolos, unha maga chea de perversidade perigosa e fatal... Todo ben. Como se collesen o mellor de O señor dos aneis, Xogo de Tronos, As crónicas de Narnia e O exército das tebras, mesturasen ben e... voilá! Saga prometedora servida.