Thriller sen pretensións

Unha muller, que se ergueu co pé esquerdo, queda atrapada nun atasco mentres leva ao seu fillo ao colexio. Ante a frustración, pítalle ao coche de diante que –oh casualidade– pertence a un tipo que leva aínda peor día que ela. Lonxe de provocar un pique sen máis, o tipo tómao como algo persoal e perséguea ata converter a vida da muller nun auténtico pesadelo. Salvaxe (Unhinged) / Derrick Borte / EUA / 2020 / 90 minutos Unha premisa moi parecida á de Salvaxe ocorréuseme non fai moito nun atasco en Vigo como punto de partida para un posible guión. Ante tamaña casualidade –que, igual, pensándoo ben, tampouco é tanta– tiña a consecuente curiosidade por ver como se desenvolvía esa premisa e comprobar como conseguía, ou non, aguantar a duración dunha longametraxe sen decaer. Russell Crowe ponse no pelexo dun tipo desequilibrado, psicótico, misóxino, gordo e bastante suorento. Ten todos os ingredientes para ser unha personaxe doada de odiar a primeira vista, pero Salvaxe consegue ese difícil equilibrio de que entendamos e, incluso nos identifiquemos por un instante, coa súa mala baba, malia que non compartamos os seus métodos expeditivos nin a súa forma de razoar. Crowe desprega unha interpretación absolutamente desatada e híper-violenta acadando un dos seus mellores traballos dos últimos anos e pola que, case seguro, obtería unha nomeación aos Óscar se o tremendo bandullo que gasta fose seu e non unha prótese. A tamén neozelandesa Caren Pistorius dálle a réplica como a desvalida nai que se ve envolta nesta persecución implacábel e que, ao final, non é tan desvalida... Cumpre sen máis porque o mellor, sen dúbida, é a interpretación de Crowe, xunto coas elaboradas e realistas escenas de persecucións así como os inesperados xiros de violencia salvaxe intelixentemente distribuídos ao longo do filme. Non está libre de tópicos e lugares comúns pero trata de disimulalos cun toque de cotianidade que, se ben non sempre funciona, si que é de agradecer no conxunto. Renxe moito o bobo desenlace “á americana” que só se entende se querían render homenaxe aos thrillers dos noventa, aínda que máis ben ande a medio camiño entre filmes coma O diaño sobre rodas (1971, Steven Spielberg), Un día de furia (1993, Joel Schumacher), Flightplan (2005, Robert Schwentke) ou O descoñecido (2015, Dani de la Torre). Tampouco é que sexa para tirar foguetes, pero Salvaxe mantén o pulso durante a súa hora e media de pracer culpábel cumprindo con todas as expectativas dun thriller sen pretensións destas características. Dá o que promete, nin máis, nin menos...