Tensión in crescendo

A secuela de Un lugar tranquilo vén sumarse á excepción ao dito que di que “segundas partes nunca foron boas”. O cuarto filme como director de John Krasinski (Jim en The Office), e segundo da saga, retoma os acontecementos xusto despois do abrupto desenlace da primeira entrega... así que non estará de máis lembrala botándolle un ollo nalgunha das plataformas baixo demanda onde a poñen. Todo o mundo o di, pero é certo: a primeira secuencia é brutal. Un modélico flash back- precuela-explicativo sobre a orixe dos monstros que atacan ao máis mínimo ruído e, ao mesmo tempo, a presentación dalgún personaxe crucial para o desenvolvemento dos novos acontecementos. Un lugar tranquilo 2 (A Quiet Place: Part II) / John Krasinski / EUA / 2021 /97 min Evelyn, o bebé, Regan e o pequeno Marcus deben saír do seu refuxio na procura de axuda. Topan con Emmett, un vello amigo ao que o ataque alieníxena afectou psicoloxicamente e que vive agochado no alto do outeiro. Deberán convencelo para poder sobrevivir das bestas do son, pero pronto descubrirán que ese non será o maior dos seus problemas: oculta hai unha ameaza, se cabe, máis terrorífica... A trama de monstros non é mais que outra escusa para pór de novo a familia Abbot ao límite, falar de sociedades distópicas e facer un alarde de virtuosismo, tanto no deseño de son como na realización e a montaxe. A todo isto sumámoslle unhas interpretacións máis que convincentes onde brilla, como na primeira parte, unha Emily Blunt entregada á que se suma un impoñente Cillian Murphy, e obtemos un asombroso produto de xénero de factura impecábel que igual deixa de asombrar tanto cando vemos que un dos produtores é Michael Bay (Armageddon). Filme moi ben compensado que logra manter a tensión sen prescindir de lírica e dramatismo. O CGI está integrado á perfección, non por nada son efectos rubricados pola Industrial Light and Magic de George Lucas. A banda sonora de Marco Beltrami métese nos miolos e a fotografía de Polly Morgan é simplemente impresionante. Atención os travellings laterais. Un produto para o gran público que non o trata como se fose parvo ao non explicar todo, como sería habitual neste tipo de filmes, senón que vai deixando pistas (normalmente visuais) para que a espectadora vaia fiando a trama ao tempo que se vai acrecentando a intriga e a tensión; tensión que vai in crescendo e que ten o punto álxido unhas cantas secuencias previas ao clímax final onde consegue que quedemos sen unllas en tres (si, tres) secuencias paralelas que van subindo en angustia, suspense e ritmo ao mesmo tempo. Haberá terceira entrega.