Tartarugas Ninja: caos mutante

A serie animada das Tartarugas Mutantes (ou Tartarugas Ninja) comezou a emitirse na TVG en outubro de 1990 completando unha programación infantil, pre-Xabarín Club, liderada desde principios dese ano polas andanzas de Songoku e compañía na mítica primeira tempada de As bolas máxicas. Daquela, ninguén sospeitaba que a serie, nacida dun cómic autoeditado creado por Kevin Eastman e Peter Laird en 1984, chegaría tan lonxe. Ao longo de case 40 anos fixéronse varios filmes de imaxe real, películas animadas, reboots de series, cambiaron de aspecto máis dunha ducia de veces, foron híper-vitaminados, estilizados, renderizados e, incluso, até loitaron ao lado de Batman nun filme animado de DC. Tartarugas Ninja: caos mutante está escrita e producida, entre outras e outros, por Evan Goldberg e Seth Rogen, responsábeis de comedias como Súper saídos, Súper fumados, A festa das salchichas ou da serie The Boys, así que a comedia e a mala baba están garantidas. De feito, ademais da animación, os diálogos hilarantes e o fino sentido humor son os seus puntos fortes. A historia non cambia moito respecto ao que xa coñecemos. Un líquido mutante cae sobre catro tartarugas e unha rata converténdoas en seres antropomorfos. Agóchanse nos sumidoiros, lonxe dos humanos, onde aprenden artes marciais. Hai un intento por afondar nas personalidades das tartarugas, dar unha April O'Neill máis realista e humana e darlle cohesión ao conxunto facendo que o malo do filme sexa unha mosca mutante nacida do laboratorio do que tamén "naceron" as tartarugas ninja e o seu mestre. Ao principio as tartarugas séntense atraídas pola mosca e o seu equipo de mutantes... unha fascinación que dura até que a súper mosca saca a carauta e amosa o seu lado fascista de dominar o mundo e demais cousas nazis... Esta enésima adaptación apúntanse á corrente de hibridar animación 2D e 3D iniciada pola xenial O xigante de ferro (1999, Brad Bird), e popularizada, e levada ao seu máximo expoñente, en Spider-Man: un novo universo, gañadora do Óscar en 2019, á que seguiron Klaus, de Sergio Pablos, Os Mitchell contra as máquinas ou Nimona, confirmando esta tendencia de hibridación. A "novidade" de Tartarugas Ninja: caos mutante (aínda que xa se intentou en Os irmáns Willoughby) consiste en que, por momentos, crea a falsa sensación de estar feita en stop motion polas texturas e a diminución de frames, elevando todas as alarmas pois resulta moito máis económico utilizar este tipo de hibridación, que facer stop motion de verdade.