Tan inquietante como divertida

Alfonso Zarauza volve contar con, practicamente, o mesmo equipo técnico e artístico co que traballou en Ons, coa excepción da actriz Iolanda Muíños (Cuñados, Auga seca), que debuta ás ordes do director compostelán. Tamén, como en Ons, a acción sitúase nun lugar afastado e de difícil acceso e tamén hai paralelismos e referencias ao imaxinario de lendas de tradición oral. En Malencolía todo transcorre nunha aldea remota do Irixo, na comarca do Carballiño. Non están illados de todo, pero case. A historia inicia con Pepe e Sira, unha parella de burgueses amantes de Andrés do Barro, que deciden regresar á Galiza para ir vivir nunha recóndita aldea despois de pasar unha década en Berlín. A súa veciña, Isolina, é unha muller de mediana idade cuns lentes de oitocentas dioptrías polo menos... É unha muller teimuda, paroleira e hospitalaria, pero conta con pouco sentido da oportunidade. Isolina vai metendo o fociño onde non a chaman e vai cargando a Sira, que ve ameazada a súa intimidade. As cousas van poñéndose cada vez máis tensas nunha vila onde ninguén parece normal (atención ás caracterizacións) até que, un día, Sira descobre unha inesperada verdade sobre Isolina que pode ameazar algo máis que a intimidade da parella. Sen prescindir por completo do estilo vangardista despregado en Ons, Zarauza decide relaxar máis a realización e non autoimpoñerse planos eternos a plano fixo. En Malencolía utiliza a cámara en man, o acompañamento das personaxes e permítese tamén montaxe en posprodución, pero unha montaxe máis nun sentido narrativo que para facilitar os diálogos do elenco xa que, moitos dos diálogos/monólogos seguen sendo de até de (case) cinco minutos sen cortes. Aí Iolanda Muíños, ademais de estar irrecoñecíbel, lócese. Zarauza bebe de moitos xéneros para construír un filme con reminiscencias ao subxénero slasher coa escusa de falar do medo desde a perspectiva nosa. Achégase ao terror a través dos mitos e lendas, das noites no rural, do zoar do vento, o crepitar da madeira, do renxer das cancelas... Pura suxestión mesturada con algunha chiscadela a clásicos do xénero, como a de Diego Anido imitando ao Donald Sutherland de A invasión dos utracorpos, ou botando man do típico clixé do coche que non arranca. Pero onde se atopan máis conexións é con Jacinto, de Javi Camino. De feito poderíase dicir é unha sorte de versión "de autor" desta. Malencolía é tan inquietante como divertida, quedando a sensación poscréditos que Zarauza e o seu equipo o pasaron de medo facéndoa. &rsaquo; www.facebook.com/criticadcinema