Talvez un soño

Con 91 anos, Clint Eastwood convértese no cineasta máis lonxevo en activo, seguido de perto por Yôji Yamada (90) e por Carlos Saura (89), e semella que non vai deixar de traballar de maneira voluntaria. Esta afouteza por continuar na brecha rememora o espírito que mantivo Manoel de Oliveira até a fin dos seus días. Oxalá teñamos a sorte de seguir aturando o clasicismo de pequenas historias de Eastwood durante tanto tempo, ou máis, que o que puidemos gozar do xenio portugués. Cry Macho / Clint Eastwood / EUA / 2021 / 104 min. A cousa vai de anos, case trinta levou adaptar á gran pantalla esta historia escrita polo televisivo N. Richard Nash que, unha e outra vez, era rexeitada polas produtoras até que caeu nas mans de Eastwood. O nonaxenario director presentiu unha grande oportunidade para fechar a súa triloxía sobre a vellez, precedida por Gran Torino (2008) e Mula (2018). Como nas anteriores, e dunha maneira velada, Eastwood semella impregnar o personaxe que interpreta con moito de si mesmo deixando un par de perlas de lúcida sabedoría de vida para quen queira escoitar. Ambientada a finais dos 70, Eastwood interpreta un vaqueiro retirado que acepta traer o fillo adolescente do seu antigo xefe desde México para afastalo da súa nai alcohólica e das leas nas que anda metido. O vaqueiro consegue convencer o rapaz e, xunto cun galo chamado Macho, tratarán de chegar á fronteira sorteando os federais e os secuaces da nai biolóxica. Pasaría perfectamente por un telefilme de sobremesa se non estivese Eastwood detrás e diante da cámara. Logra converter unha historia menor nunha road-movie bastante simpática e chea de boas intencións que provoca un sorriso perenne durante case toda a metraxe. Cry Macho desprende boas sensacións, apela aos bos sentimentos e, ademais, dá un par de leccións de vida. Todo na historia semella como de cor de rosa. Apenas hai malas persoas e os malos, que os hai, resultan bastante parvos, incluso graciosos. Intúese moi pouco perigo real para o vello vaqueiro e o seu compañeiro de viaxe. Ademais o personaxe de Eastwood mantén intacto o seu sex-appeal e volve toliñas a dúas mulleres que poderían ser a súa neta e a súa filla, respectivamente. Un filme tan ben intencionado e con resolucións tan cándidas que máis ben parece o soño doce dun ancián que aínda quere crer na bondade do ser humano e/ou desexaría uns últimos días así. De feito, hai unha breve, pero poderosa, escena na que Eastwood se deita ao raso, no entre lusco e fusco, que incita pensar que pode que si se trate todo dun soño. Quen sabe?