Spider-Man: cruzando o multiverso

Cinco anos pasaron desde que Sony sorprendera propios e estraños coa mellor adaptación á gran pantalla dun cómic, en xeral, e de Spider-Man, en particular. Spider-Man: un novo universo, sentou as bases dos multiversos e demais mundos alternativos, tan de moda desde aquela. Gañouno todo: Óscar, Globo de Ouro, Bafta e tamén arrasou nos Premios Annie, o festival máis prestixioso do mundo da animación. Un precedente que deixaba moi arriba o listón, quizais demasiado. Porén, nesta secuela non apostan por superar a anterior nun máis difícil aínda de repetición de esquemas, este Spider-Man: cruzando o Multiverso opta por unha historia adulta con personaxes mellor perfilados e, por suposto, cunha animación que tamén deixa coa boca aberta. Realmente sobe de nivel. E non, a animación non embaza a trama. A animación é para "flipar en cores" pero a trama non nos solta grazas a sorprendentes xiros de guión e un férreo guión. O cliffhanger final, que dará moito que falar, confirma ademais o incontestábel compromiso que ten esta saga co mundo do cómic. A historia céntrase nas vidas de Miles e Gwenn nos seus respectivos mundos. Aparece un desgairado vilán de medio pelo, a medio camiño entre Slender Man, Rorschach e un ridículo home vaca. Faise chamar a Mancha. Ao principio son as risas, pero o seu poder para abrir portais interdimensionais faino extremadamente perigoso. Unha sorte de gardiáns do Multiverso, capitaneados por Miguel O'Hara, un Spider-Man do futuro cun toque vampírico, tratarán de detelo. E até aquí podo ler. Máis de mil profesionais traballaron na realización de Spider-Man: cruzando o Multiverso. Mesturaron diferentes técnicas de animación con gran mestría, pericia e certa autoconsciencia do metaverso propio dos autores. Conceptual, vertixinosa, surrealista, rítmica, alucinante, evocadora, sorprendente, divertida, tráxica... Cada plano é pura ourivaría animada. Unha sinfonía audiovisual practicamente perfecta na que non sobra nin un plano, nin un son, nin un diálogo. Poderíase poñer algunha pexa tipo: "non me gustan as secuencias videoclipeiras"... pero iso nin tan sequera se sostén máis aló do g sto particular sobre a música, pois verdadeiramente son secuencias ben dosificadas que funcionan, son coherentes e axudan co tempo do filme. Estamos ante unha obra mestra da animación altamente recomendábel tanto para persoas afeccionadas ao cómic, aos súper heroes ou ás pelis de debuxos, como para calquera con ganas de vivir unha experiencia cinematográfica subxugante.