Sorprendente musical

Antes de nada vou dar un par de conselliños por se paraches nesta páxina e aínda estás pensando en ir ver Annette: primeiro, debes vela en versión orixinal e... segundo, non leas esta crítica, ningunha crítica, ningún artigo, evita os trailers, silencia o título do filme no twitter, non permitas, baixo ningún concepto, que che conten nada. Nada! E se xa a viches, por suposto podes seguir lendo se queres. Annette / Leos Carax / Francia-Alemaña-Bélxica-Xapón-México / 2021 /141 min. Annette supón o primeiro filme de Carax en lingua inglesa, un filme que inicialmente foi concibido para ser un álbum do grupo musical Sparks, formado polos irmáns Ron e Russell Mael. A peza estaba xa lista para iniciar a súa xira de lanzamento mais coñeceron Leos Carax co gallo de que unha das cancións do grupo figuraba na banda sonora de Holy Motors. A raíz dese, seguro xenial, encontro, a deriva das cancións mudou por completo de rumbo para maior goce das persoas que amamos isto do cinema. A trama céntrase na relación amorosa entre Henry McHenry, un cómico de éxito, interpretado por Adam Driver, cun estilo a medio camiño entre os Monty Python e Andy Kaufman, e Ann Defrasnoux, unha cantante de ópera co aspecto físico de Marion Cotillard e voz, cando canta, da soprano Catherine Trottman. Non pegan nadiña como parella e, quizais por iso, a cousa funciona. Están namorados, casan e teñen unha filla: Annette. Desde ese momento todo cambia. Prodixioso musical mestura de comedia romántica, drama familiar, conto de fadas, thriller de suspense e traxedia grega. Difícil destacar algún momento, pois todos son moi bos, desde a presentación de personaxes nese xenial exercicio de metacine con cameo incluído de Leos Carax e a súa filla Nastya, a quen dedica o filme; pasando por todas e cada unha das cancións; a posta en escena; o deseño de produción; a química entre Driver e Cotillard; o travelling circular sobre Simon Helberg, que se destapa como grande actor, ademais de enorme pianista (cousa que xa demostrara en Florence Foster Jenkins xunto Meryl Streep); as transicións en modo revista rosa; a portentosa interpretación de Annette, e todas as decisións arredor da súa figura; que as partes máis teatrais ou fake teñan incluso máis verosimilitude que as outras; ou esa escena pos-créditos, que conecta co inicio e demostra a gran familia que saíu desta marabillosa experiencia cinematográfica. Gustará tanto a amantes dos musicais como a amantes do cinema en xeral. Quen guste dos musicais vaino gozar moitísimo; e a quen non lle presten moito, de seguro, vai repensar os seus gustos.