Un romance verdadeiro

Todo ao mesmo tempo. Cada unha das súas achegas era coma un sketch da Hora Chanante mesturado co maxín de David Lynch e os primeiros traballos de Peter Jackson. Unha paranoia, vamos. Na concepción deste cóctel imposíbel tiña que haber, á forza, algunha substancia alucinóxena que incitase levar a cabo películas tan estrañas e controvertidas como Audition, A felicidade dos Katakuri, Ichi the Killer, Gozu ou Zebraman, por citar algunhas. First love / Hatsukoi / 2019 / Xapón / Takashi Miike / 108 minutos Para moitas persoas (normalmente cinéfilas e sen prexuízos) era un visionario único na súa especie, inimitábel. En troques, para outras, non era máis que un chalado que simplemente tiña a ousadía / inconsciencia de atreverse a filmar todo aquilo que se lle pasaba pola cabeza, por moi demente que parecese. Por sorte ou por desgraza, dun tempo a esta parte, Takashi Miike comezou a alternar as súas frikadas con cinema algo máis serio e convencional, logrando, así, alcanzar un público máis xeral. A historia de First Love céntrase no inicio do romance entre un boxeador que xa non pode pelexar máis, por mor dun tumor cerebral que lle acaban de detectar, e unha moza drogadicta que logra fuxir dos proxenetas que a mantiñan prisioneira mentres non pagase unha débeda herdada do seu nada exemplar pai. De súpeto, os namorados vense envoltos no medio dunha complexa trama de drogas entre as tríades chinesas, a yakuza e mais a policía de Tokio. Pero ollo, que o reparto brilla tanto, ou máis, que o dúo protagonista formado pola debutante Sakurako Konishi e Masataka Kubota, unha súper estrela xuvenil no seu país natal. Neste thriller de enredo aínda atopamos ecos daquel Miike toleirán que non prescinde da violencia gratuíta nin tampouco do seu particular humor negrísimo (atención ao sosia de Peter Lorre en versión nipoa); pero, desta volta, cun ton máis sosegado facendo primar o conxunto da trama romántica, aderezada de drogas, mafia, sangue e alucinacións fantasmais, fronte ás saídas de testo das súas achegas máis tarambainas. Provoca ese pracer culpábel de goce da violencia pola violencia. Un filme ideal para todas as persoas amantes do cinema oriental e sen pretensións en xeral, e do estilo tarantiniano en particular. De feito, mesmo se podería afirmar que é unha sorte de remake "á xaponesa" de Amor a queimarroupa, dirixida por Tony Scott e con guión de Quentin Tarantino.