Quen agarde unha adaptación Disney, que se absteña

Como en Dogman e Gomorra, describe a parte máis marxinal da época centrándose nas xentes pobres e na picaresca para poder comer a diario. Geppetto é pobre de solemnidade. Un carpinteiro que viste con roupas herdadas de hai varias xeracións e non ten nin para mercar madeira para traballar. Un día vénlle a idea de construír unha marioneta para gañar a vida, inspirado polo circo que acaba de chegar á vila. Pinocho / Pinocchio / Matteo Garrone / Italia-Francia-Reino Unido / 2019 / 125 min / O mestre Cereza empréstalle un tronco que fai "cousas raras". Do tronco nace Pinocho, unha marioneta que tamén comeza a facer "cousas raras". Pinocho móvese... pero sen cordas! Geppetto por fin é pai, pero Pinocho, lonxe de obedecer cal marioneta, non fai caso ningún. Igual que n’O conto dos contos, Garrone aposta por un relato escuro non demasiado apto para público infantil. De feito, algunhas das escenas dan bastante pavor, concretamente o deseño dos grotescos seres antropomorfos (atención ao Caracol e ao Atún) e tamén certas pasaxes bastante traumáticas se se deixan ver ás crianzas (como a da trampa de Gato e Raposo ou mesmo a terrorífica "balea" xigante). Pero claro, o conto orixinal de Collodi (antes de ser "suavizado") non era precisamente un conto para nenos, e Collodi, xunto con Massimo Ceccherini, que tamén asina o guión, vese que pretende ser o máis fiel posíbel ao relato primixenio. Xunto Garrone, o valor de produción máis claro do filme é a presenza de Roberto Benigni (A vida é bela), pero non temades, que desta volta non interpreta Pinocho coma fixera no filme homónimo de 2002, que el mesmo dirixira e producira. Seica aprendeu a lección e agora interpreta Geppetto, un rol moito máis acaído. Outro dos puntos fortes son a maquillaxe, o traballo de peiteado, os decorados, o deseño de produción e os efectos visuais. Todo ao servizo dunha calidade e realismo fantástico de pesadelo. O Pinocho de Matteo Garrone non é un filme para crianzas, mais tampouco para adultos. Estamos ante unha peza desenvolvida como un conto infantil, no que o neno protagonista aprende a ser bo rapaz e, así, deixar de ser de madeira para ser de carne e óso, pero moitas das imaxes e secuencias que o acompañan son, quizais, demasiado bizarras. Así que, aviso a navegantes: quen vaia coa idea dunha versión Disney pasada a imaxe real... mellor que se absteña.