Pequena gran historia de familia

Fellini en Amarcord, Carla Simón en Estiu 1993, Jean-Claude Lauzon en Léolo, Bergman en Fanny e Alexander ou a Roma de Cuarón son claros exemplos de cineastas que, en maior ou menor medida, tiran das súas lembranzas de infancia para facer filmes memorábeis. Branagh fai o propio en Belfast, e faino cun estilo e forma que lembran bastante o multipremiado filme de Cuarón, co cal comparte homenaxe ao barrio onde creceron, fotografía en branco e negro e tamén característicos paneos de cámara, aínda que, nisto último, Branagh está moito máis comedido. Belfast / Kenneth Branagh / Reino Unido / 2021 / 98 min. No fondo nunca saberemos canto hai de ficción, canto de inspiración e canto de realidade sobre a infancia de Branagh, mais iso importa ben pouco. O director norteirlandés márcase unha pequena gran historia de familia baixo a inocente mirada dun cativo que vive en Belfast cos seus pais, irmán maior e avós nun barrio onde impera unha boa relación entre a veciñanza, tíos, curmáns e demais familia. Transcorre en 1969, concretamente durante os violentos disturbios entre católicos e protestantes. Buddy, que é así como se chama o neno, integra rapidamente as tensións da zona como algo normal e, malia ter un pai que ve cada dúas semanas, vive feliz e intenta entender, coa axuda e a complicidade dos seus avós, os grandes temas que lle preocupan (relixión, matemáticas e amor) mentres descobre o cinema. O home que matou Liberty Valance, Só ante o perigo, Hai un millón de anos ou Chitty Chitty Bang Bang quedan gravadas a lume na memoria do pequeno Buddy, que quedará con ganas de ver o filme favorito da súa avoa: Horizontes perdidos de 1937 que, de seguro, verá de maior. Jude Hill, de 11 anos, interpreta con moita soltura o alter ego de Branagh. Impresionante no plano secuencia do primeiro disturbio. Destacan tamén a gran Judy Dench e o xenial Ciarán Hinds, avoa e avó respectivamente. Quizais desentoa un pouco a elección de persoas tan atractivas como Caitriona Balfe e Jamie Dornan para facer de nai e pai... mais é de entender que nas lembranzas de calquera crianza, mamá e papá adoitan ser os máis guapos e mellores do mundo. Estamos ante unha historia emotiva cunha fotografía e guión brillantes onde se nota o cariño do director pola cidade pero, sobre todo, destaca na relación entre neto e avós. Preparen os panos. Un dos agasallos cinematográficos do ano que demostra que, ás veces, as cousas máis sinxelas son as máis fermosas e memorábeis. Toda apunta a que petará forte ás portas dos Oscar; na "antesala" xa gañou o de Mellor Guión