Unha película musical

Reestrea dun dos mellores filmes de Nanni Moretti co gallo do seu 30 aniversario e, tamén, para ir facendo boca ante a inminente estrea da súa última película, O sol do futuro, que, sen ser unha continuación propiamente dita de Caro diario, si que ten detalles en común con aquela e, sobre todo, porque volve interpretarse a si mesmo, ou mellor dito un alter ego de si mesmo, fechando unha pseudo-triloxía “morettiana” que completaría Abril, de 1998. Caro diario comeza precisamente con estas palabras escritas nun caderno que dá inicio a unha comedia de episodios semi-autobiográfica. No primeiro, e máis icónico, vemos un Moretti desvergonzado, locuaz e descarado montado en Vespa percorrendo os arrabaldes de Roma, falando con calquera que se lle cruce no camiño e divagando sobre a arquitectura, o cinema, o prezo da vivenda e o seu maior soño: saber bailar ben. Todo aderezado cunha banda sonora que vai de Leonard Cohen a Juan Luis Guerra. Un percorrido en moto que, a día de hoxe, supón un documento de época impagábel. Se no primeiro episodio xa detectamos visos de surrealismo e esperpento, no segundo roza o absurdo. Aquí Moretti fai un periplo entre varias illas italianas xunto o seu amigo xubilado de Lipari que leva desde a xubilación envorcado no Ulises, de James Joyce. Tal se fose un moderno Gulliver, Moretti topa cunha morea de personaxes estrambóticos que lle serven para falar, non sen retranca, dos fillos (únicos), da crianza, o narcisismo, a contemplación, a inspiración ou da influencia da televisión. O terceiro episodio é o único autobiográfico ao cento por cento. Trátase dunha dramatización do seu calvario pola sanidade italiana por mor dun prurito que sofre nas extremidades. Moretti tómase con sentido do humor algo que foi bastante serio e que, por sorte, superou para poder contar. Ademais de ser un vehículo para maior gloria do ego inabarcábel de Moretti, Caro diario aporta tamén unha seria reflexión social perpetrada desde a comedia máis delirante. Glorioso o sketch do crítico de cinema atormentado polas súas propias críticas antes de ir durmir; aínda sorprendente o cameo de Jennifer Beals; memorábel o baile do “Negro zumbón” imitando os movementos de Silvana Mangano no filme Ana, de Alberto Lattuada; dun minimalismo lacerante e implacábel o plano no monumento a Pasolini; e maxistral peche na reflexión final mirando aos ollos do público. Un filme para revisar cada certo tempo. Non defrauda, botas unhas risas e saes do filme sendo un pouco mellor persoa.