Unha patada no baixo ventre

Antes de lanzarse a ver Blonde sería oportuno lembrar que non se trata dun biopic sobre a vida de Norma Jean Baker, é dicir, Marilyn Monroe, senón dunha adaptación da novela homónima da novelista norteamericana Joyce Carol Oates que, a súa vez, é dunha ficción biográfica. Para nos entender: non é unha representación fidedigna da vida de Marilyn. Sabendo isto aforraremos moitos desgustos... non todos, pero moitos si. De feito, a de Dominik non é a primeira adaptación desta novela: en 2001, a CBS xa emitiu unha miniserie baseándose no best-seller de Oates. Blonde / Andrew Dominik /EUA / 2022 / 166 min. O filme parte da infancia de Norma Jean até a fatídica morte de Marilyn, tratando de comprender os motivos da mesma a través dunha serie de sucesos que marcaron o seu carácter: a enfermidade da súa nai, o vertixinoso ascenso á fama, a imaxe de muller obxecto, as súas parellas, a imposibilidade de ter fillos e, sobre todo, a ausencia dunha figura paterna. De feito, practicamente o eixo do filme céntrase na procura do pai ausente, ausencia que tratará de suplir cos seus maridos e amantes. Ana de Armas métese na pel de Marilyn dunha maneira asombrosa. Tiña o prexuízo de que ía ver a actriz cubana “disfrazada” de Marilyn... pero non. Apenas pasan os primeiros minutos e consegue que deixemos de ver a actriz e percibamos a personaxe. Hai unha nomeación a Óscar asegurada aquí. Outra será, fixo, para a actriz infantil Lily Fisher que interpreta a Norma Jean de nena. Impresionante como aguanta plano na cantidade de secuencias potentes e controvertidas que lle tocaron por guión. Nada que obxectar ao resto do elenco. Máis que correcto. Agradécese tamén que Dominik aposte por unha realización creativa, tanto a nivel narrativo como técnico. Formatos, cores, tons, branco e negro, cámaras a ombro, a corpo, travellings, primeiros planos, xerais, efectos visuais ben integrados... Un despregue digno de calquera escola de cinema e, por riba, non está feito ao chou, senón con sentido e bo gusto cinematográfico. Ana de Armas e a dirección sustentan practicamente todo o filme, pero as máis de dúas horas e media de dramón, porque é un tremendo dramón de principio a fin, fanse un tanto excesivas de soportar. Case como unha patada no baixo ventre. Vaia tea o que tivo que aturar Marilyn Monroe. Porque, malia as incongruencias históricas, licenzas de guión e mensaxes provida, disque a vida da “loira explosiva”, aseguran, foi bastante peor da Marilyn fráxil e desequilibrada que mostra o filme. Para amantes dos dramas implacábeis.