Unha parella atípica

Baseada na novela The Half-Life de Jonathan Raymond, escritor co que Kelly Reichardt vai da man en boa parte da súa filmografía: Old Joy, Wendy e Lucy, Night Moves ou Meek's Cutoff, esta última tamén un western minimalista. Porén, First Cow non é un western propiamente dito, senón máis ben un pre-western, pois desenvólvese xusto antes de haber vaqueiros. Concretamente acontece en 1820, coa chegada da primeira vaca a terras de Oregón. First Cow /Kelly Reichardt / EUA / 2019 / 113 min Centra a historia nun cociñeiro (John Magaro) contratado por uns cazadores que topa un día cun chinés (Orion Lee) en apuros. O cociñeiro arroupa e dá acubillo ao chinés e fanse amigos formando unha parella atípica nun mundo no que non encaixan. Coa chegada da primeira vaca a solo norteamericano, a estraña parella albisca unha oportunidade de negocio nuns pasteliños cos que poderán sacar unha morea de cartos mais, para iso, deberán extraer o leite a unha vaca que non lles pertence e que é propiedade do xefe Factor (Toby Jones), o terratenente do lugar. Reichardt constrúe unha profunda historia de amizade, e algo máis, a partir de sutilezas, metáforas, silencios e, sobre todo, daquilo que non se conta. Modélica presentación do cociñeiro. O modo de axudar a píntega nas primeiras secuencias reafirman, xunto a súa presenza e actitude contemplativa, que estamos ante un home fóra de sitio, un tipo delicado, bo e xeneroso. Un tipo que non pega nada en terras salvaxes. O primeiro encontro co chinés é revelador. O segundo, confirmatorio. First Cow prescinde de calquera alusión sexual ou romántica, mais sabemos que baixo esta trama de dous pícaros emprendedores que aproveitan unha circunstancia excepcional para facer cartos subxace unha historia de parella. O excepcional radica na normalidade coa que o narra. Non precisa facer un Brokeback Mountain para que nos decatemos da relación que hai entre os protagonistas. Cun par de detalles e códigos xa comprendemos que son dúas persoas que viven xuntas e comparten cabana (e leito). Unha corta leña. A outra barre e pon as flores. A hostil e comprensiva mirada dun vello solitario cando pasa a estraña parella... Pequenos instantes que conforman un todo e que fan entender o que pasa. Un acerto por parte de Reichardt, acostumada a non subestimar a audiencia. Un pre-western "lento", ao estilo Slow West (2015, John Maclean), que ben podería estar firmado por Pedro Costa (Vitalina Varela) ou Eloy Enciso (Longa noite), e que confirma Kelly Reichardt como unha das cineastas mellor dotadas da súa xeración.