Para xente gatuna

Eu son máis de gatos. Nun tempo era máis de cans. Na finca contigua á dos meus avós, en Guísamo, había un ao que basicamente alimentabamos nós, pois os donos deixábano días encadeado. Kunta, chamábase. Nunca souben se en homenaxe, ou con segundas. Máis fieis, máis intelixentes, "o mellor amigo do home". Os gatos que coñecía andaban soltos pola aldea de Areas dos meus outros avós. Máis sucios, máis interesados, máis ariscos, salvaxes... Até que coñecín Lume, que leva sendo o meu compañeiro de piso desde hai 9 anos. Eu son máis de gatos. Louis Wain tamén, pero pasoulle igual: descubriuno co tempo. The Electrical Life of Louis Wain / Reino Unido-Francia-EUA / 2022 / 111 min. O señor Wain (Benedict Cumberbatch) era un entusiasta profesor de finais do século XIX que abandonou a súa profesión para se converter en artista. Debuxaba moi ben, sobre todo escenas campestres e de animais. Tamén traballaba en varias patentes, todas relacionadas coa electricidade, unha obsesión para el. Tamén se obsesionou cos gatos, pero non até que casou con Emily (Claire Foy), a institutriz das súas irmás pequenas e o amor da súa vida. Descubriron un gato perdido no xardín e adoptárono. Daquela os gatos eran basicamente para cazar ratos. Só algunhas persoas de clase alta tíñanos como mascotas. Despois dun suceso tráxico, Wain comezou pintar gatos sen parar, mudando o seu estilo até facelos antropomórficos e en situacións do máis humanizadas e divertidas. As súas creacións popularizáronse. Estaban en todas partes. Xornais, revistas, cartaces, postais... Fíxose moi famoso, que non rico, pois non tiña aptitudes para os negocios. A gatomanía chegou a tal punto que a xente de toda clase social comezou a querer ter gatos como mascotas. Will Sharpe debuta en solitario cun biopic episódico pero que procura, en todo momento, fuxir dos tópicos. Comeza, a modo de prólogo, tirando de preceptos de comedia romántica, cando Wain e Emily namoran. Unha parte algo rutineira na que destacan certos planos de reminiscencias pictóricas. Pronto a comedia torna en drama, e é aquí onde saca da manga un espectacular plano óleo sobre lenzo. Desde ese momento subxugante todo vai a mellor, logrando que esquezamos a irregular primeira parte. Entre os acertos figura o uso do theremin para reforzar o inestábel estado mental do protagonista, a representación dos seus soños -maxia pura- ou a maquillaxe e a perruquería. Entre os cameos destaca o de Taika Waititi (Jojo Rabbit) ou o do Nick Cave, que encarna H.G. Wells, nin máis nin menos... Un filme para amantes dos gatos, aínda que crean selo de cans.