O impensábel

Ofrecín certa resistencia antes de me achegar ver A sociedade da neve. Quizais porque pensaba que Viven!, de 1993, xa contara todo o que debería saberse da historia, ou seica porque tiña reparo en que decidisen afondar nos detalles escabrosos. Mais nunca é tarde para se decatar, de novo, de que os prexuízos nunca aportan nada positivo. Tanto Viven! como A sociedade da neve están baseadas en sendas novelas homónimas concibidas a partir de entrevistas aos 16 superviventes. A primeira foi escrita polo británico Piers Paul Read; e a que adapta Bayona, polo uruguaio Pablo Vierci. Sen ánimo de comparar, só dicir que A sociedade da neve fai xustiza, por fin, ás vítimas e superviventes do tráxico suceso. Para quen non coñeza o que lle aconteceu ao voo F571 a finais de 1972 (ou por refrescar a memoria), narra a incríbel historia de supervivencia dun grupo de xogadores uruguaios de rugby e as súas familias após estrelarse o avión no que viaxaban nas montañas andinas. Durante a espera do rescate, os superviventes foron minguando enfrontados a temperaturas letais, falta de alimentos, avalanchas e á perda de familiares e seres queridos. Para sobrevivir tiveron que facer o impensábel... durante setenta e dous eternos días. O filme vai como un tiro. Perfecto de principio a fin, cun equilibrio milimetrado entre a épica, as aventuras, o humanismo, a traxedia e a dose de emotividade made in Bayona. Un dos grandes acertos do guión, que ten moitos, é a elección de Numa (interpretado por Enzo Vogrincic) como narrador. Unha decisión moi meditada, pois certo que recae a narración nunha soa persoa, mais cando nos decatamos de quen é "esa persoa", acaba converténdose en si mesma nunha homenaxe global, emotiva e completa, tanto coas vítimas coma cos superviventes. Todas as secuencias rozan a excelencia, pero son dúas as que deixan sen bafo. A primeira, como podedes imaxinar, é a do accidente. O realismo e a brutalidade do impacto resulta tan violento como ben executado ao non recrearse no que podería ser unha escena bastante gore. A segunda gran secuencia sucede nunha avalancha sobrevida mentres as persoas superviventes están dentro do avión sentíndose a salvo. J.A. Bayona consegue aquí transmitir unha angustia que non experimentaba desde a mítica "Batalla dos bastardos" de Xogo de Tronos. Mesmo sabendo desde o principio como vai rematar a historia, Bayona logra que non deixemos de emocionarnos deixando unha pegada e unha sensación de estar ante un filme imperecedoiro, un clásico inmediato.