Nunca fun un anxo

Perdeu con Parasito, a cal, lembremos, arrasou na cerimonia levando tamén o galardón de Mellor Filme, Mellor Director e Mellor Guión Orixinal. Algo parecido ao que lle pasou na anterior edición a Cold War, tamén polaca, que perdeu coa Roma de Cuarón. Mala sorte coincidir con películas tan potentes, senón, probabelmente, serían as gañadoras... Corpus christi / Boże Ciało / Polonia-Francia / 2019 / Dirección: Jan Komasa / 115 minutos Corpus Christi comeza nun reformatorio. Daniel é un mozo ao que lle quedan horas para saír en liberdade. Ten vocación de cura e gustaríalle estudar no seminario do crego que dá misas no correccional, mais non admiten ex convictos así que non lle queda outra que traballar no serradoiro dunha pequena vila, non sen antes festexar a saída cunha xolda desas que marcan época. Unha vez no lugar entra na igrexa e, sen saber moi ben por que, di que é cura. Unha serie de casualidades provocan que pase a ser o párroco da vila. Ao principio non sabe moi ben por onde saír, mais non tarda moito en virse arriba... O que semella unha comedia tipo Nunca fomos anxos é máis ben un drama, con toques de comedia (atención ao google-confesor), onde a relixión é o epicentro de todo; mais non desde unha perspectiva teolóxica discursiva, senón desde unha visión humanista onde o perdón, a redención e o amor serían os tres piares básicos. De feito, albíscanse uns cantos paralelismos con O que arde, o que fai pensar inmediatamente en que o filme de Laxe ten opcións moi reais para ser finalmente a seleccionada para os Oscar. A trama inclúe unha investigación sobre un tráxico suceso acontecido na vila hai uns anos e que ninguén semella ter superado aínda. Unha vez gañada a confianza da veciñanza, o falso cura interésase polo suceso e comeza unha sorte de investigación en plan Padre Brown. Algo non cadra e, a medida que avanza das pescudas, chocará con xente poderosa que tratará de quitarlle a razón. Impresionante Bartosz Bielenia, o protagonista. Que mirada. Que expresividade. Jan Komasa aproveita ao máximo todas as capacidades interpretativas do actor para construír unha personaxe chea de matices e zonas grises. Nin un anxo nin un diaño... só un rapaz que se ve obrigado pola súa propia mentira, consegue facerse coas rendas, sacarlle zume e, contra todo prognóstico, convertela nunha posíbel vía de salvación. O guión de Corpus Christi é do talentoso Mateusz Pacewicz, un mozo que acaba de chegar á maioría de idade hai uns meses, mais que escribiu o libreto con apenas 17 anos. Abraiante. Non é redondo pero conta cos ingredientes necesarios para manternos en vilo de principio a fin... e vaia final! Soberbio.