Non son eu, es ti

Que pasaría se o teu mellor amigo decide deixar de selo simplemente porque "xa non lle agradas"? Nunha relación amorosa é algo habitual, pero nunha amizade fraternal quizais non tanto, e menos nunha illa onde ver pasar a vida é o pasatempo principal. O bo de Pádraic (Colin Farrell) non pode crer que o seu mellor amigo Colm (Brendan Gleeson), ese co que toma pintas día si, e noite tamén, decida pasar del como da merda. Pádraic é un home bo e algo simple. Porén non é o parvo da illa. Ese título está reservado para Dominic (Barry Keoghan), o fillo do único policía do lugar (Gary Lydon). Pádraic, como moito, sería o segundo máis parvo da illa. A súa ausencia de malicia faille crer que é culpa del e busca mil maneiras para se reconciliar co seu amigo. Mais Colm non quere saber máis del. Ten a síndrome da Illa. Precisa espazo, estar con xente que o motive, centrarse no seu violín e compoñer algo que transcenda; e Pádraic é unha rémora para iso. Ante as insistencias de Pádraic por volver, o enfastiado Colm decide tomar unha decisión drástica que precipitará os acontecementos a terreos indesexábeis. A drástica decisión é a do rito do Iubitsume, unha tradición xaponesa utilizada para purgar unha ofensa e que consiste en, atención spoiler, amputarse un dedo. E de onde lle sae esa idea a un tipo irlandés que vive nunha illa que ben podería ser Ons? Só hai que fixarse nas máscaras que penduran do teito da súa cabana para obter a resposta. Ao personaxe que interpreta Farrell (quizais o mellor da súa carreira até o de agora) encántalle pasar o tempo con Colm. Cando Colm rompe, Pádraic ten celos de que tome pintas con outros e intenta volver con Colm á toda custa, chegando ao acoso. Descoñece que é homosexual, mais o arco da vella que aparece no ceo xusto na primeira secuencia non deixa lugar a dúbidas. Traxicomedia en tres actos (comedia, drama, traxedia) que, como xa fixera en Escondidos en Bruxas ou Tres anuncios nos arrabaldes, mestura costumismo con humor negro, relixión, sangue e uns diálogos tan áxiles e precisos como os do mellor David Mamet. Tamén hai un pouco do Mito da Caverna na secuencia epistolar da irmá do protagonista (Kerry Condon) como antesala a un clímax que desvela as certeiras e fondas intencións de McDonagh. Nove nomeacións aos Óscar, catro delas para un elenco en estado de graza, unha para a xenial banda sonora de Carter Burwell, fuxindo de maniqueísmos folk, xunto con película, dirección, montaxe e un guión sobresaínte que, este si, ten o Óscar asegurado.