Non só nacemos para nós mesmos

Q uen coñeza un pouco a traxectoria de Alexander Payne, sobre todo no que vai de século, saberá que é un cineasta cunha particular sensibilidade que adoita xogar cuns tempos que nada teñen que ver co que se mostra na montaxe que lle fan nos trailers dos seus filmes. Un dos casos máis sangrantes tivémolo no trailer de Os descendentes, que anunciaba unha hilarante comedia con George Clooney pero en realidade era un drama con maiúsculas. Algo parecido pasa con Os que fican, onde volven manipular o trailer para que pareza unha comedia de altura. Tanto é así que incluso enganou os xefazos dos Globos de Ouro facendo que fose nomeada na categoría de Mellor Comedia ou Musical. Vale, certo que hai certos toques de comedia, pero Payne desprega un humor sempre ao límite do patetismo moi na liña de Hal Hashby. Isto non significa que non sexa un filme magnífico, que o é, pero para que non haxa decepcións, eu non o tomaría como "comedia". A trama vai dun internado de elite masculino que está a piques de facer unha parada debido ás vacacións de inverno. Como sempre hai algúns alumnos que "polo-que-sexa" non poden ir coas súas familias, debe haber un profesor que fique con eles. Este ano (1970) tócalle a Paul Hunham, o solitario, birollo e prepotente profesor de Historia Antiga. Xunto a el, cinco alumnos que inician unha convivencia na que planea O Clube dos Poetas Mortos ou The Breakfast Club, pero que, máis pronto que tarde, o neófito en longametraxes, pero cunha gran carreira televisiva, David Hemingson, encárgase de sacar da manga unha sorte de deus ex machina (vía helicóptero) co gallo de liberar o panorama de personaxes sobrantes, e así poder centrarse máis en detalle no profesor, un espelido e rebelde alumno e a cociñeira xefe, en loito pola morte do seu fillo na Guerra do Vietnam. Tres carameliños de papeis que Paul Giamatti, que xa tivera un rol protagonista con Alexander Payne en Entre copas, o debutante Dominic Sessa e Da'Vine Joy Randolph bordan sen paliativos. Un aliciente máis que suficiente para achegarse a ver este xenial filme cebola que vai descubrindo pouco a pouco, e con suma intelixencia, o pasado e as verdadeiras motivacións de cada unha das personaxes (privilexiados e desfavorecidos) nesta oda á amizade de tres corazóns rotos, tres seres marxinados con todo un período invernal no que se van desprendendo das súas coirazas para mostrar quen son realmente. Puro cine para amantes das historias ben contadas e que crean na máxima de que: "a xenerosidade move o mundo".