A nena (in)tranquila

O irlandés Colm Bairéad debuta no cinema de ficción coa adaptación do relato curto Foster, de Claire Keegan, mudando o título nunha clara alusión cinéfila a The Quiet Man, de John Ford. Mais pouco, ou nada, ten que ver coa obra mestra de Ford, salvo que ambas se desenrolan na Irlanda rural. Bairéad deixa meridiano que non está a facer un remake ao situar, a mantenta, a liña do horizonte xusto no medio desde a primeira secuencia. Unha chiscadela para diferenciarse da discutíbel idea que tiña Ford sobre o encadre, pois consideraba que debía estar "arriba, ou abaixo", "no medio, era mediocre". A historia segue os pasos de Cáit, a introvertida filla pequena dunha familia disfuncional e demasiado numerosa. A inminente chegada dun novo membro fai que decidan levala unha tempada con Eibhlín e Seán Cinnsealach, uns parentes remotos. Mentres Séan non está moi convencido e mantense distante, Eibhlín recibe a nena cos brazos abertos, mais pronto percibe que algo non anda ben. Pouco a pouco, Cáit coñece o verdadeiro afecto, un afecto candoroso e sincero que nunca chegou experimentar na súa propia familia. Filme en aparencia pequeno, que agocha unha fonda historia gornecida en silencios, xestos, reaccións e no que non se conta. As alarmas saltan cando Eibhlín pregunta Cáit se quere ir ao pozo con ela, e a nena responde se é "un deses segredos que non debe contar". Unha resposta críptica pero que dá unha chea de información e posibilidades... e ningunha boa. Máis adiante veremos que esa frase ten, incluso, máis lecturas. Bairéad é consciente, e así o deixa patente no propio filme, da evocación a Heidi, de Johanna Spyri, e tampouco dá puntada sen fío: o canto do cuco no comezo (paxaro que deixa os ovos nos niños doutros paxaros) non é casual. Con todo, o máis destacábel é a destreza que amosa ao contar un suceso terríbel sen mostrar absolutamente nada. Cáit pode ter sufrido maltrato, abuso, ou ambas cousas. Todo queda na imaxinación do público. Esparexe indicios, que a pequena actriz Catherine Clinch e a soberbia dirección saben transmitir, pero sen ensinar nin desvelar. Porén, estamos ante un filme, en esencia, amábel e positivista. Trata de destacar o mellor do ser humano, os bos e xenerosos, en contraposición a xente rexoubeira, mal intencionada ou deshumanizada (pola vida); concluíndo dun xeito tristemente realista e dunha emotividade a flor de pel, que nos rememora a carreira de Tamar Novas detrás da ambulancia do seu tío en Mar adentro, de Amenábar. Preparen os panos.