Mirando as nubes

Coa súa terceira longa de terror, Jordan Peele confírmase como un dos referentes no xénero, pero tamén coma un "cineasta de autor" cun estilo claramente recoñecíbel. Non só por apostar sempre por protagonistas negros, que tamén, senón polo seus crípticos prólogos que dan paso a unha pausada e detallada construción de atmosferas e personaxes, un escenario onde nada é o que parece e con ese particular uso de flash-backs narrativos con peso determinante na historia. Nop (Nope) / Jordan Peele / EUA-Xapón / 2022 / 130 min. En Nop pásase ao fenómeno extraterrestre xogando a moitos xéneros. O primeiro acto é basicamente un drama familiar onde Peele presenta os personaxes coas súas teimas, habilidades e limitacións. OJ é un adestrador de cabalos para Hollywood que debe facerse cargo da empresa familiar tras a morte do seu pai, tátara-tátaraneto do primeiro especialista da historia do cinema. A súa atordada irmá chega para poñer un pouco dos nervios ao bo de OJ. Un día descobren algo estraño no ceo que podería facelos famosos. Coa axuda dun técnico de vídeo, sen nada mellor que facer, intentarán captar ao OVNI para presentalo nos medios. O segundo acto é terror puro. Dos que deixan cravado na butaca. Encontros na terceira fase, Sinais, King Kong, Parque Xurásico ou o inicio de O incríbel home minguante son os principais referentes. Antes de desvelar de que vai todo, válese da inquietante banda sonora, orquestrada polo seu compositor de cabeceira, Michael Abels, con reminiscencias ao mestre Morricone, e dun minucioso deseño de son que xoga un papel crucial para conseguir ocultar a ameaza axexante, alongando así a tensión e provocando momentos de auténtico arrepío. Auguro aquí sendas nomeacións aos Óscar. Na terceira parte pasa a unha sorte de aventura suicida herdeira de Herman Melville e a famosa caza da gran balea branca (ou do tiburón de Spielberg), coa entrada dun "capitán Achab cinéfilo" obsesionado por conseguir o plano imposíbel. Peele aposta máis polo espectáculo no seu terceiro filme, en parte porque dentro de todos os paus e temas que toca, que non son poucos, o principal é o da adicción ao espectáculo. Dos poucos reproches que se lle poden poñer é ese deus ex maxina motorizado sacado da manga na parte final que logo se perdoa, porque dá pe a unha xenial homenaxe a Akira, un filme cuxa adaptación a imaxe real lle foi ofrecida a Peele, que rexeitou a oferta. Nop gustará tanto a amantes do xénero de terror como a quen non o sexa tanto. Un último aviso: ao saír da sala é moi probábel que xa non volvas mirar as nubes do mesmo xeito...