As memorias de Spielberg

O cinema é unha das artes máis extraordinarias do planeta, unha arte capaz de facernos rir, chorar, enchernos de emoción, de carraxe, euforia, esperanza, de facernos reflexionar ou meternos o medo no corpo... Cando unha película toca a tecla axeitada, pode subxugarnos até o punto de provocar unha catarse de transformación interior, cambiarnos para sempre. Non existe no mundo unha disciplina artística con tal capacidade. Steven Spielberg leva toda unha vida creando películas que nos fagan clic nos miolos, que nos inviten, cando menos, a soñar. Algunhas mellores, outras non tan boas pero, en xeral, obras memorábeis que permanecen no imaxinario colectivo, obras que forman parte da nosa vida e que non fai falla enumerar; todas sabemos cales son. Cos Fabelman, Spielberg faise un Roma de Cuarón, un Belfast de Branagh, un Estiu 1993 de Carla Simón... Un filme autobiográfico sobre a súa infancia/adolescencia, pero coas licenzas precisas para manter o interese da audiencia. Faise unha autohomenaxe a si mesmo e a súa familia, en forma de melodrama familiar persoal, repleto de anécdotas da súa etapa inicial e mantendo como fío condutor a súa paixón e amor incondicional polo cinema. Logrou o Premio do Público en Toronto e dous Globos de Ouro a Mellor Filme (Drama) e Mellor Dirección. Nos Óscar, ademais de dúas nomeacións nesas mesmas categorías, opta tamén ás de Mellor Actriz (Michelle Williams), Mellor Actor de Reparto (Judd Hirsch), Mellor Guión Orixinal, Mellor Deseño de Produción e Mellor Banda Sonora (soberbio, coma sempre, John Williams). En conxunto, un filme impecábel. Opta a todo, salvo a guión orixinal. Un guión irregular que non logra un equilibrio plausíbel entre anécdotas biográficas e melodrama familiar. Secuencias memorábeis (a de John Ford e a secuencia final) mestúranse con outras gloriosas (a do inicio e todas as de Chloe East, a moza ultra-católica) e outras menos críbeis (a do bulling no instituto ou a relación co "tío Bennie"). Non concibiu o filme para facernos mudar ou transformar por dentro. De feito, durante un bo cacho semella un convite para ver o vídeo caseiro das vacacións dalgún coñecido. A sombra dunha tarde de tedio e sorrisos forzados cérnese sobre nós... Porén, non é un calquera quen nos convida; invítanos o tipo que nos deu E.T., Indiana Jones, Tiburón, Parque Xurásico ou A lista de Schindler... así que non podemos facer outra cousa que aceptar dita invitación como se nola fixese o noso mellor amigo do mundo... e gozar do momento.