Masculinidade tóxica

Alex Garland comeza como novelista con A praia, publicada en 1996 e adaptada catro anos despois por Danny Boyle, co cal debuta como guionista con 28 semanas despois e Sunshine. Máis dun lustro despois dá o salto á dirección con Ex-Machina, filme de ciencia-ficción que catapulta á fama Alicia Vikander ademais de obter unha nomeación a Mellor guión e gañar os Mellores efectos visuais nos Oscar. Logo vén a xenial Aniquilación, protagonizada por Natalie Portman e estreada directamente en Netflix; e máis tarde a serie Devs, un thriller distópico coa súa actriz fetiche, Sonoya Mizuno, no rol principal. Men / Alex Garland / Reino Unido-EUA / 2022 / 100 min. En Men, malia o título, continúa con ese ronsel de mulleres protagonistas empoderadas aparcando, aquí, a ciencia-ficción para centrarse no terror puro e duro, un terror que parte de algo xa terrorífico de por si: a violencia de xénero. A trama segue os pasos de Harper, unha muller que vai pasar uns días nunha casa rural no medio da campiña inglesa para intentar superar unha ruptura que non saíu como tiña pensado. Geoffrey, o caseiro, é case a versión masculina da Isolina de Malencolía, pero a casa semella o sitio ideal para equilibrarse... mais non da maneira que ela imaxina. Fantástico o dúo protagonista. A irlandesa Jessie Buckley (A filla escura) volve demostrar que é unha das grandes actrices do momento. Dálle a réplica o camaleónico Rory Kinnear amosando unha gran versatilidade ao emular o Alec Guinness de Oito sentenzas de morte, iso si, dando pavor onde Alec facía rir. Men emprega todas as claves do xénero de terror para construír un quebracabezas feminista que pon en xaque a masculinidade tóxica. Paisaxes bucólicas de bosques húmidos, antigos carballos e sementes de mexacáns ao vento vense interrompidas por opresivos flash-backs sobre o recente trauma de Harper. Segundo imos colocando as primeiras pezas, a atmosfera comeza a tornar inquietante. Cando os habitantes da pequena vila, todos homes, sacan a lingua a pascer, Harper comeza sentirse incómoda, unha incomodidade que pronto será medo, un medo irracional que non sentía desde a súa falida relación. Alex Garland fai unha controvertida disección do grotesco patetismo de certos roles masculinos e dos diferentes grados de violencia que estes exercen sobre as mulleres: micromachismos, chantaxe emocional, infantilismo, intimidación, acoso, agresión verbal, ou a física. E faino usando moita metáfora, mancheas de imaxinería visual e simbolismo a esgalla. Consegue remover conciencias pero, ollo, tamén estómagos...