A lenda que inspirou Dragon Ball

Ámiña peque xa lle gusta ir ao cinema. Xenial. Tamén son consciente que, nesta etapa, vou ter que aturar algunha que outra mediocridade pero, de momento, podo celebrar que, dos cinco filmes que levamos, o saldo sae a favor. Un rei supermono está inspirado na mitoloxía chinesa, concretamente na lenda do Rei Mono, Sun Wukong, que tamén aparece en diversos filmes, como O rei mono ou O reino prohibido pero, sobre todo, inspirou o recentemente finado Akira Toriyama na concepción de Dragon Ball, serie que máis fixo polo galego nas crianzas da xeración Xabarín. De feito, "Songoku" é a transcrición literal ao xaponés de "Sun Wukong", o nome do Rei Mono. Un pretexto consciente antes de suxerir ir ver Un rei supermono. Comeza nun ton case "bíblico": desde as orixes dos tempos, o ben e o mal manteñen un equilibrio perfecto no mundo; pero o mal comezou a gañar terreo, polo que un par de deuses deciden mandar o caos á Terra en forma de ovo brillante (parecido á cápsula que mandaban os superguerreiros para destruír planetas). Do ovo sae un mono que é acollido por unha manda de conxéneres e póñenlle o nome de Chispa. Pero Chispa non comprende porqué a vida non é eterna, así que decide retar os deuses para conseguir a inmortalidade da súa nova familia. Tamén hai un dragón, pero este non ten "bólas máxicas" ás que pedir desexos, senón que é un deus mariño escravo da moda (sic) do que Chispa consegue unha armadura, un bastón máxico que se estira, e unha nube sobre a que poder voar. Fáltalle facer a onda vital, pero os paralelismos con Songoku son máis que evidentes. O filme está dirixido polos irmáns Zondag. Posúen unha ampla experiencia nos departamentos de arte e animación de compañías como Lucasfilm, Amblin, DreamWorks, Aardman ou Disney; uns auténticos todoterreos, pero con pouca experiencia na dirección "en solitario". Nunca se sabe, mais todo apunta a que este filme non lles abrirá portas precisamente para repetir experiencia. O filme é un auténtico desastre. Animación dixital mala, incluso tirando a moi mala; montaxe desastrosa, sobre todo nas transicións e cambios de secuencia; e unha trama pillada con pinzas con momentos de auténtica vergoña allea, como o de que "os monos casan" ou o estereotipo clixé do dragón travesti. Dito isto, á miña filla encantoulle e a parte infantil da sala semella que tamén estaba satisfeita. Polo tanto, Un rei supermono cumpre o seu obxectivo, así que... quen son eu para dicir que é mala peli? Tremenda lección de perspectiva e de humildade paterna.