A intención narrativa

Proxectos nunha mesma localización durante case toda a metraxe adoitan ser sinónimo de aforro de custos, pero tamén poden ser pura decisión creativa. Non sempre funcionan, pero cando o fan convértense ipso facto en prodixios, mestura perfecta de guión, dirección de actores, estilo e ton. Clásicos exemplos son 12 homes sen piedade, A soga ou O anxo exterminador. Nos últimos tempos converteuse nun subxénero do "máis difícil aínda": The Guilty nun centro de chamadas, The Man from Earth nunha casa, Saw nun baño, Locke nun coche, Buried nun cadaleito e, agora, Mass na habitación dun centro social. Mass / Fran Kranz / EUA / 2021 / 110 min. Fran Kranz, máis coñecido por interpretar ao 'fumeta' da enxeñosa A cabana no bosque, debuta na dirección cunha equilibrada peza en tres actos de colleita propia. Durante a primeira media hora coñecemos o lugar onde se vai producir un encontro entre dúas parellas. Kranz descobre espazos cun par de planos/contraplanos xerais exquisitos que insinúan que non estamos ante ningún conformista convencional. Denota sempre unha intención narrativa na realización. O escenario é un espazo pulcro e ordenado. Case aséptico. Rostros amábeis invitan á cordialidade e apenas un certo nerviosismo da encargada, xunto unha breve conversa dunha das parellas, espallan un halo de intriga ao asunto. Cando chega a outra parella hai algo que non cadra nos comportamentos, nas facianas, nas pausas, nas miradas... Dosificando a pouquiños chegamos ao quid da cuestión xusto na metade do filme. Unha vez sabemos de que vai todo, xa estamos enganchados até o demoledor final. Preparen os panos. Durante máis dunha hora escoitamos, sen flash-backs, un relato a retrincos que reconstrúe, con anécdotas e recordos, como eran os fillos das parellas, mortos ambos por diferentes motivos. Un furacán de emocións vaise alternando durante o relato nun impresionante rexistro dos catro protagonistas, en especial Ann Dowd e Martha Plimpton. A priori pode parecer un simple filme arredor da empatía e o perdón con, iso si, excelentes interpretacións; pero é moito máis. Kranz introduce unha crítica seria e contundente contra a política de armas dos EUA sen dar leccións de moralidade, pero tocando a fibra sensíbel onde máis lles doe: un dos tantos masacres perpetrados por adolescentes armados nun colexio. Tamén introduce grandes doses de sororidade entre as nais, unhas nais que criaron fillos tan diferentes e que, malia todo, conseguen atopar un punto de encontro que as une. Foi, sen dúbida, un dos grandes esquecidos nos Oscar.