Indiana Jones e o dial do destino

Asaga concibida por George Lucas e executada por Steven Spielberg debería estar nun museo; e non porque Indy sexa unha "momia" nesta última achega –xa que está en plena forma malia ter 78 anos (durante a rodaxe)– senón por facer máis contra o fascismo que calquera arenga política ou drama sobre os campos de concentración. As aventuras do arqueólogo máis famoso do cinema caracterízanse por se enfrontar (case) sempre aos nazis. Un concepto que queda gravado a lume na primeira vez que asistimos a un dos seus filmes; cousa que normalmente acontece na preadolescencia. Moito antes de saber do Holocausto, xa temos asumido que "os nazis son os malos". Tal como anda o mundo, isto non é fútil, e vendo a rapazada aplaudindo e comentando entusiasmada o filme ao remate, non queda dúbida de que Spielberg e compañía volven dar no cravo. Desta volta deixa a dirección en mans de James Mangold (Logan) relegándose á produción, mais fixo que non estivo moi lonxe da rodaxe. Comeza co título na mesma tipografía que A arca perdida (unha chiscadela de tantas que veremos) seguido dun prólogo que nos leva 1944, nos estertores da II Guerra Mundial. Nun tren nazi que intenta fuxir con reliquias e obxectos de valor incalculábel, Indiana Jones é apresado vestido de oficial alemán e acusado de espía. O rexuvenecemento facial de Harrison Ford roza a perfección. Nova superación de Industrial Light &amp; Magic (ILM) que logra unha credibilidade expresiva do 97%. Despois do macguffin da Lanza de Cristo, aparece o obxecto sobre o que xirará todo: a Anticitera, un mecanismo construído por Arquímedes que pode detectar brechas temporais. Como en toda a saga, os artefactos históricos están inspirados en aparellos reais e, curiosamente, este enxeño é tan abraiante (ou máis) do que se describe no filme; iso si, a Anticitera non servía para viaxar no tempo, senón para a navegación. A acción trasládase a 1969, en medio da celebración da chegada do home á Lúa. O doutor Jones xubílase, reencóntrase coa súa afillada (fantástica Phoebe Waller-Bridge) e, de paso, un daqueles nazis do tren (memorábel Mads Mikkelsen) quere recuperar a Anticitera. O guión non destaca por ser o cumio da orixinalidade, de feito contén uns cantos buracos, pero funciona como unha montaña rusa de aventuras con ecos de Fate of Atlantis, aquel mítico xogo de PC de principios dos 90. Digno desenlace. Quen sabe se haberá alguén que herde o fedora e o látego mentres soan as inconfundíbeis notas de John Williams? Ou quizais vista viseira e blusa?