Honor, dor e mecos!

Unicornios e osiños peludiños con arcos e frechas en forma de corazón nunha guerra fraticida polo control dun bosque máxico? Onde hai que firmar? Intúo que Alberto Vázquez (A Coruña, 1980) non o tivo tan sinxelo. Iso si, contaba cunha excelente carta de presentación: Sangue de unicornio, a curtametraxe na que se basea Unicorn Wars e que tivera un percorrido internacional espectacular antes de que fixera Psiconautas, a súa primeira longa xunto Pedro Rivero. Unicorn Wars / Alberto Vázquez / Galiza-Euskadi-Francia / 2022 / 91 min. En Psiconautas utilizara o mesmo sistema. Primeiro curta, Birdboy, e logo usar ese material como base para desenvolver a longa. De feito, Decorado, curta gañadora do Goya a Mellor filme de animación en 2016, vai ser o seguinte proxecto de Alberto Vázquez. Tendo en conta que Unicorn Wars tardou seis anos en facerse, pandemia mediante, a espera vaime resultar eterna. En Unicorn Wars continúa co seu estimulante universo particular, e tan provocativo, mestura de animación naif, fanzine grotesco, humor negrísimo e temas adultos. Denota un considerábel salto de calidade, non só na animación, senón tamén por contar cun guión redondo, aderezado cun bo desenvolvemento de personaxes, unha xenial mestura de elementos alegóricos, iconografía na cor, un memorábel clímax e un longo etcétera de acerto tras acerto. Achégase ao público empregando frases do imaxinario colectivo ("sanda sanda cuíño de rá") e, ao mesmo tempo, utiliza alicerces da cultura occidental (unicornios, osiños de peluche ou os arcos da vella) dándolles un sentido e características inesperadas, moi inesperadas... A banda sonora de Joseba Beristain merece mención á parte. Coros, sintetizadores, música sacra ou dodecafonismo. Un cóctel explosivo e consciente que subliña cada imaxe. A canción 'Respirando odio', de Hongo, xa utilizada en Sangue de unicornio, úsase nos títulos de crédito finais mentres imos asimilando o que acabamos de ver. Fantasía mesturada con pasaxes bíblicos, fundamentalismo relixioso, teoloxía, control, poder, fascismo (ollo ao Millán-Astray osiño) e todo o que conduce a unha guerra sen sentido, nunha anti-fabula ecoloxista e anti-bélica con ecos de Bambi e Miyazaki protagonizada por unicornios implacábeis, macacos adoradores de tótems e, atención, osos amorosos adictos ás drogas, sádicos, perturbados e sexualizados (e non a través de pestanas, precisamente); xuntos nun entorno bélico debedor de Platoon, Apocalypse Now ou A chaqueta metálica. É dicir, a típica película que veríamos coas nosas crianzas... se pretendemos traumatizalas de por vida.