Unha historia de sororidade

Samia (Nisrin Erradi) está embarazada, non ten traballo nin tampouco teito baixo o que guarecerse. Percorre as rúas de Tánxer na procura de emprego e acolleito, pero ninguén semella disposto empregar unha moza nova, famenta, grávida e pobre; presupónselle falta de experiencia e a barriga, máis que evidente, anuncia problemas á vista. Adam / Maryam Touzani/ EUA / 2019 / 98 min Ao límite das forzas, e a punto de tirar a toalla, topa cunha panadaría rexentada por Abla (Lubna Azabal) na súa propia vivenda, unha nai solteira cunha filla (Warda). Malia precisar algo de axuda co negocio, Abla non pode asumir outra carga máis. Sen nada que perder, Samia senta fóra disposta a pasar alí a noite. Ante tal afouteza, Abla non ten outra alternativa que deixar que durma no sofá. O que ía ser só unha noite acaba converténdose en meses, até que nace o bebé que dá título o filme. Unha historia de sororidade entre mulleres multicapa que se complementan e van atopando respostas aos seus problemas a medida que se van coñecendo. Samia atopa en Abla algo de esperanza e protección para poder estabilizarse mental e animicamente ante o que se lle vén enriba. Abla descobre en Samia un espello no que recuperar a enerxía e a paixón da xuventude, unha etapa que se lle antolla moi remota, pero que comeza a recordar. Por outra banda, Warda fai de punto de vista inocente e externo como contrapunto a como se perciben a si mesmas as protagonistas. Encántalle a barriga de Samia, cousa que esta ve como un fracaso total de vida. Tamén comeza a tomar distancia coa súa severa nai, que non acaba de se decatar a que a súa filla só precisa agarimo en troques de tanta orde. Touzani opta por unha realización sobria centrada nas actrices e nos diálogos acoutados en espazos definidos nun microuniverso de entidade propia que moi axiña se fai familiar, o cal axuda a que nos identifiquemos e nos importen as decisións que toman as personaxes. Decisións que non van ser sempre acertadas, reservando a peor de todas para o clímax final, unha escena –aviso a navegantes– non apta para todas as sensibilidades; tan dura que custa tragar saliva e até respirar, pero, por sorte, Touzani non é tan retorcida como parece e apiádase do público arranxando o mal trago cun “dobre final”, igual de duro, pero que se antolla un toque Disney comparado co que acabamos de presenciar.