Historia inconformista

Houbo dúas ocasións nas que dúas actrices foron nomeadas ao Oscar, por un mesmo rol e nun mesmo filme, interpretando idades diferentes. En 1997, Kate Winslet e Gloria Stuart e en 2001, optaron Judi Dench e, de novo, Kate Winslet... pero ningunha levou a estatuíña dourada para casa. En A filla escura, Olivia Colman e Jessie Buckley repiten fazaña pero, ademais, nesta ocasión si se albiscan serias aspiracións para que ambas fagan 'dobrete'. Colman acadaría o seu segundo Oscar (teno xa por A favorita); e Buckley recibe a súa primeira nomeación após destacar en series como Chernobyl ou Fargo e traballar ás ordes do inclasificábel Charlie Kaufman en Estou pensando en deixalo. A filla escura (The Lost Daughter) / Maggie Gyllenhaal / EUA-Reino Unido-Israel-Grecia / 2021 / 150 min Ambas actrices encarnan a Leda. Colman na idade madura e Buckley de nova. Leda decide pasar unhas merecidas vacacións nunha pequena illa grega. O que prometía ser unha estancia apracíbel nun lugar idílico deixa de selo coa chegada dunha extensa familia que ocupa toda a praia. Leda fíxase en Nina, unha nai moi nova que lle fai rememorar a súa propia experiencia maternal. Desestabilizada emocionalmente, decide quedar na illa e enfrontar o seu pasado... á súa maneira. Para a súa primeira longametraxe, Maggie Gyllenhaal adapta a novela homónima de Elena Ferrante após foguearse na miniserie Feito na casa, onde dirixiu unha das 17 curtas rodadas durante a pandemia creadas por cineastas da talla de Paolo Sorrentino, Naomi Kawase, Pablo Larraín ou Gurinder Chadha. Neste grandísimo debut, Gyllenhaal sorprende cun estilo nada conformista, moito máis próximo ao cinema de vangarda europeo que a un made in Hollywood. Despois de levar o premio a Mellor Guión no Festival de Venecia, tamén opta ao Oscar a Mellor Guión Adaptado. Unha historia arredor da maternidade temperá, extrapolábel, en moitos aspectos, á maternidade en xeral. A realización persoal e profesional fronte ao coidado dos fillos. A liberdade fronte inercias e remorsos. Un cúmulo de contradicións que Colman e Buckley logran transmitir cun particular sorriso mestura de liberdade e amargor polas decisións tomadas. Soberbias. Destacan tamén Ed Harris, Peter Sarsgaard ou Dakota Johnson, que desprega un dos seus mellores traballos e apunta a que, se segue elixindo ben, pode comezar unha carreira tan prometedora como a de Kirsten Stewart desde que decidiu dar un xiro a súa carreira culminando coa nomeación a Mellor Actriz que recibe este ano por Spencer, de Pablo Larraín. Un filme para quen guste de historias inconformistas e interpretacións memorábeis.