Fol de veleno

Aínda que o pareza, Ridley Scott non fixo todos filmes bos ao longo da súa dilatada carreira. Tamén ostenta escorregadas difíciles de dixerir, como A tenente O’Neill ou Exodus: deuses e reis. Pero ser quen de crear filmes tan emblemáticos como Alien, Blade Runner ou Thelma e Louise dáche carta branca vitalicia para facer o que che pete sen importar ren. E chegados os 85 anos, máis se cabe. Isto non exime da crítica, por suposto, pero criticar o Napoleón de Ridley Scott pola falta de rigor histórico, ou por obviar as guerras napoleónicas na península Ibérica non só denota que quizais as árbores non che deixen ver o bosque, senón que tamén suxire que quizais che gusten máis os documentais que o cinema en si. Por momentos, o Napoleón de Ridley Scott lembra o estilo Kubrick: tanto na banda sonora de Martin Phipps (Peaky Blinders) e varias escenas que rememoran Barry Lyndon, ou nas secuencias de batallas con movementos de extras parecidas ás de Espartaco, ou incluso 2001: Odisea do espazo na secuencia “das pezas de xadrez” do camarote. Porén, o guión non está baseado na inxente cantidade de documentación, notas e arquivos que Kubrick foi acumulando durante case un lustro para facer o meirande biopic sobre Napoleón nunca feito, un proxecto frustrado por ser demasiado caro para a época. Con todo, aquel traballo non caeu en saco roto e foi aproveitado para dar lugar, precisamente, á obra mestra Barry Lyndon. O guión do Napoleón de Scott leva a firma de David Scarpa, co que xa contou para o thriller, baseado en feitos reais, Todo o diñeiro do mundo, e co que vai repetir para a segunda parte de Gladiator que protagonizará a estrela en alza Paul Mescal. Un texto equilibrado entre momentos históricos, batallas épicas, romance tóxico e megalomanía. Porque, se sabemos ler entreliñas, o filme non é outra cousa que un profundo retrato psicolóxico dun megalómano cheo de inseguridades ao que, en certos instantes, non sabemos se está baseado directamente en Milei, ou é que Joaquin Phoenix inspirouse no (daquela) candidato a presidente da Arxentina para interpretar ao (non tan) pequeno emperador francés. Dirección de batallas sublime, moitas localizacións en exteriores, efectos visuais da ILM (que nin se notan), fotografía de corte pictórica da lente do polaco Dariusz Wolski, vestiario, ambientación e a química atormentada que transmiten Joaquin Phoenix e Vanessa Kirby fan que sexa un filme espectacular para ver en pantalla grande, aínda que estea producido por unha plataforma.