Un filme inclasificábel

Coincidín con Andrés Goteira no meu primeiro "Conecta Plus". De primeiras sorprendinme de ver que o que acababa de dirixir Dhogs, un dos mellores filmes galegos (e non galegos) do que vai de século, tivese necesidade de asistir a este tipo de eventos para presentar proxecto. Antes de xantar tiven ocasión de intercambiar unhas palabras e, incluso, darlle ilusionado unha tarxetiña do meu proxecto: As amantes relixiosas. A sensación deste breve encontro foi a dun tipo cunha mente abarrotada de ideas, e ningunha convencional. Así que, Welcome to ma maison non podía ser un documental ao uso. Welcome to ma maison / Andrés Goteira / Galiza / 2021 / 76 min. Segue os pasos de Igor Fernández, un actor lucense vinteañeiro obsesionado co uso das mans no cinema. O seu maior desexo sería coincidir con Nicolas Winding Refn, cineasta danés ao que admira no máis profundo, para poder debater as súas teses sobre as mans. Probou contactar con el a través de facebook, coa súa muller por instagram, pero nada. A súa enerxía, paixón e determinación chamaron a atención de Goteira que decidiu documentar, e axudar, Igor para que puidese cumprir o seu soño de se reunir con Refn. Mais isto só é o comezo. Un comezo prometedor cheo de risas terríbeis, das de escachar, onde descubrimos un Igor botado para diante, con máis medo a perder a ocasión, que a ocasión en si mesma. Todo cambia cando Igor, por fin, cumpre o seu soño. Consegue ese ansiado encontro con Refn. Un encontro efémero no que apenas pode intercambiar unhas palabras e, a duras penas, darlle un agasallo que encargara con mimo para el. A sombra da decepción cérnese sobre Igor. Igor cae nunha profunda depresión existencial que fai cambalear o rumbo do documental pero que, a cambio, agasalla cuns descarnados momentos de pura autenticidade nos que Igor se abre en canal amosando a súa verdadeira faciana de tipo sensíbel e desvelando pensamentos e reflexións íntimas que verdadeiramente emocionan. Na realización mestúranse impresionantes momentos de ficción, baixo a dirección de fotografía de Lucía C. Pan, con vídeos improvisados, auto-gravacións, imaxes cedidas e tamén making-of, proporcionando ao conxunto unha estética tan inclasificábel como a propia Welcome to ma maison. Que é entón? Un documental? Un falso documental? Making-of? Experimento? Cronoloxía dun fracaso? No tagline de Gaitafilmes reza que é un "non-falso-documental", pero o xusto sería non poñer etiquetas a esta nova xenialidade dos catro de Meira arredor da cara oculta deste apaixonante, e moitas veces desalentador, mundo do cinema.