Un filme baixo a luz de Poe e Lovecraft

O faro desenvólvese a finais do século XIX nunha afastada illa próxima a Nova Inglaterra. Dous fareiros van recalar alí durante catro semanas até que chegue o seguinte relevo. A pouco de chegar, o máis vello (Willem Dafoe) impón a súa experiencia e galóns sobre o máis novo (Robert Pattison). Dun comezo semellante só se pode agardar que as cousas vaian a peor. E así é. Un mes con dous homes rudos convivindo nun lugar presidido por un falo, perdón... “faro” xigante é máis que dabondo para que todo acabe como o rosario da aurora. O faro | Canadá-EUA , 2019 | Robert Eggers O primeiro que chama a atención é o formato (case) cadrado da imaxe. Rodouse en 35 milímetros e en branco e negro a fin de achegarse á fotografía de finais do século XIX e principios do XX. Un formato que crea unha atmosfera opresiva de por si e que, ademais, nos retrotrae a cinematografías tan excelsas como as de F.W. Murnau, Jean Vigo ou Luis Buñuel. Excelente traballo do director de fotografía Jarin Blaschke, co que tamén contara Eggers para o seu debut. A historia evoca poderosamente o imaxinario de H.P. Lovecraft e a narrativa de Edgar Allan Poe. Tamén conta con influencias doutros clásicos literarios como Robert Louis Stevenson ou Herman Melville, conexións coa mitoloxía grega, referencias a xornais da época e, sobre todo, ao traballo da novelista Sarah Orne Jewett (1849-1909), reivindicada nos títulos de crédito finais como unha das máximas inspiracións para o desenvolvemento dos diálogos. Duelo interpretativo grandioso entre Dafoe e Pattison. A priori o actor de Crepúsculo levaría as de perder fronte un dos actores co rostro máis maleábel de Hollywood, con catro nomeacións aos Óscar, unha Copa Volpi en Venecia (por Van Gogh, ás portas da eternidade) e uns cantos premios honoríficos ás costas... pero Pattison resiste ben e, mesmo, ten momentos memorábeis. De lonxe, a súa mellor interpretación até a data. Ambos manteñen unha relación tremendamente tóxica. A desconfianza, o abuso de poder, a luz de gas e a soidade fan estragos na parella de fareiros chegando a un estado de loucura onde o onírico e o real conflúen nun clímax final de pesadelo. Un final que, aviso, pode perturbar os soños das mentes máis avezadas. O verde adoita ser sinónimo de esperanza pero neste contexto achégase máis ao significado de pezoña.