Feminismo e sororidade a finais do século XIX

Desde o cinema mudo (a primeira data de 1917) até o sonoro. Entre os filmes oscarizados están o que dirixiu George Cukor en 1933 (con Katherine Hepburn), o de Mervyn Leroy en 1949 (con Liz Taylor) e o de Gillian Armstrong en 1994 (con Wynona Ryder), o primeiro dirixido por unha muller. Greta Gerwig toma o testemuño nunha revisión na que logra manter a fidelidade ao texto orixinal ao tempo que utiliza códigos narrativos actuais, nun exercicio de funambulismo cinematográfico entre o clásico e o moderno. Mulleriñas / 2019 / EUA / Greta Gerwig / 135 minutos Para quen coñeza a historia xa saberá que trata das aventuras, amoríos e (in)decisións de catro irmás adolescentes que se enfrontan ao mundo soas moi axiña. Pero lonxe de ser a historia "de sempre" centrada case exclusivamente na personaxe de Jo, Greta Gerwig consegue dotar de máis protagonismo e profundidade ao resto das irmás, así como ao resto das personaxes secundarias. Unha forma de honrar a novela, iso si, dálle unhas reviravoltas para facer a trama máis atractiva. A estrutura non é lineal. Comeza seguindo os pasos de Jo (Saorsie Ronan) en Nova York no seu empeño de se converter en escritora; a pequena Amy (Florence Pugh) en París topa con Laurie (Timothée Chalament), un antigo amigo da infancia. Comezan os flashbacks nos que se irá contando a historia das catro irmás, historia que se vai entrecruzando durante a metraxe coa liña temporal do inicio até formar un conxunto que non decae en ningún momento. A irmá maior, Meg, está interpretada por Emma Watson (Hermione en Harry Potter) e a irmá calada e amante do piano, Beth, por Eliza Scanlen. Compensan o desequilibrio interpretativo –xa que non todas as irmás están ao mesmo nivel– a xenial Laura Dern no rol da xenerosa nai, Chris Cooper como o veciño rico ou a inmensa Meryl Streep, que fai da sarcástica tía solteirona –un pequeno rol que, "para variar", borda... Hai algún papel que se lle resista a esta muller? Obtivo seis nomeamentos aos Óscars e gañou a Mellor Vestiario, o segundo premio de Jacqueline Durran (o anterior foi por Anna Karenina en 2012), que deseñou uns vestidos e traxes capaces de transportarnos, xunto coa música clásica, á época na que se desenvolve a acción, ademais de achegar unha sutil intencionalidade cromática a cada personaxe. Gustará tanto a quen coñeza a historia como a quen se achegue a ela por vez primeira.