Fazañas bélicas entre trincheiras

Ademais, 1917 está nomeada a Mellor filme, Mellor guión orixinal, Mellor fotografía, Mellor música e outra metade máis de nomeamentos en categorías (mal chamadas) "menores": maquillaxe, son, efectos sonoros, deseño de produción e efectos visuais. Só un nomeamento menos que as do Joker de Todd Phillips/Joaquin Phoenix. A historia narra a odisea de dous soldados británicos que deben cumprir unha perigosa misión: inmiscirse en territorio inimigo para entregar unha orde que impida o inminente ataque aos alemáns, pois é unha trampa que vai provocar milleiros de baixas. A trama non se afasta demasiado das fazañas bélicas dos filmes clásicos con reparto coral dos anos 60, pero tampouco pretende ser o punto forte. 1917 | Sam Mendes | 2019 | 119 m. Aquí o abraiante é a planificación técnica (tanto en son como en imaxe) e o deseño de produción para lograr que todo pareza realizado nun mesmo plano secuencia. E digo “pareza” porque se aplica a mesma técnica que en Birdman ou A soga, é dicir, cortes imperceptíbeis ao pasar por diante dun obxecto ou nun cambio de luz radical. Hai que prestar moita atención para decatarse destes cambios. Gran traballo dos operadores de cámara (e de drons) e do director de foto Roger Deakins. O minucioso traballo para recrear un campo de batalla da Primeira Guerra Mundial a escala real é outra das cousas a destacar. Lembremos que non hai cortes (aparentes cando menos) pero si debía haber continuidade para que houbese verosimilitude nos longos paseos (e carreiras) que se dan os protagonistas polas trincheiras. Así que a solución non podía ser outra que cavar trincheiras a escala real: case dous quilómetros de gabias de máis de metro e medio de alto e uns tres metros de ancho. Os afoutados soldados están interpretados por Dean-Charles Chapman (Xogo de tronos) e George MacKay (Amence en Edimburgo). Ningún dos dous está nomeado a Óscar pero si hai que recoñecerlles un enorme traballo físico e de aguante de cámara, que segue os seus pasos desde o inicio. 1917 consegue transmitir a sensación de estarmos no medio da contenda. Isto sumado aos impresionantes, e continuos, malabarismos técnicos e de realización acaban por deixar abafado o persoal, que non pode máis que presenciar o espectáculo cunha boca aberta perpetua.