Facer unha 'peli' de zombis e non morrer no intento

O resultado: 37 alucinantes minutos de apocalipse zombi con cheiriño a serie B –tirando a Z– rodada nun só plano secuencia e sen trampa nin cartón. O mellor para o principio? Pois non, o mellor está por vir... Resulta que a historia retrotráese un mes cara a atrás para tratar de despexar o interrogante que nos acaba de pór na cabeza. One cut of the dead / 2017 / Estados Unidos / Shinichirô Ueda / Chegados a este punto, prego encarecidamente a todas as miñas amizades cinéfilas, creadores e creadoras do audiovisual e amantes do cinema en xeral (e do cinema de zombis en particular) que se absteñan de seguir lendo. Unha advertencia que adoito reservar para moi poucos filmes, aqueles que requiren de descoñecemento absoluto previo para que a experiencia cinematográfica sexa óptima. Si, One Cut of the Dead merece tan alta consideración. O que acaba de acontecer na metraxe inicial non é outra cousa que un programa de televisión encargado a un director de cinema especializado en rodar a baixo custo, pero con resultados "presentábeis". Encoméndanlle o reto de filmar unha secuencia de zombis en directo e nun só plano secuencia. O que vén a continuación sería unha sorte de making of ficcionado de como se fixo esa secuencia. A trama céntrase no director e na súa familia, tanto sanguínea como profesional. O home é un tipo afábel e paciente casado cunha actriz que abandonou o oficio hai tempo e unha filla que soña con ser realizadora. Malia constituír a familia o fío principal, non se descoida o desenvolvemento das personaxes que conforman o equipo de rodaxe: desde o actor e actriz principal ao o resto do elenco, pasando pola axudante de dirección, produción, arte, cámara, guionistas, iluminación... En maior ou menor medida, todas teñen unha personalidade ben definida e, en ocasións, para esmendrellar de risa. Unha vez que xa nos encariñamos con estas personaxes asistimos á realización do plano secuencia inicial desde detrás das cámaras, tan hilarante como revelador. De súpeto entendemos todos eses pequenos fallos que vimos ao principio. Unha sorte de clase maxistral de como rodar con pouco orzamento, pero con moita paixón, aplicábel non só ás pelis de zombis... Non queda outra que aplaudir semellante despregue de imaxinación, e amor polo cinema e orixinalidade da proposta. Pero ollo! Nos títulos de crédito agarda outra sorpresa: fragmentos da verdadeira rodaxe do plano secuencia inicial. Cine dentro de cine, dentro de cine, dentro de cine. Tres niveis. Brillante.