A eternidade do efémero

Makoto Shinkai é un dos directores de animación máis taquilleiros do Xapón. Todo un fenómeno de masas. A súa fórmula, aínda que aparentemente repetitiva, é sinónimo de éxito: mestura unha trillada historia romántica para adolescentes e envólvea nunha fantasía desbordante onde predominan as viaxes no espazo-tempo; aderezando todo cun estilo inconfundíbel no que predominan inmensos ceos cheos de estrelas multicolor, polas noites, e cumulonimbos durante o día. Tamén paneos dixitais hiperrealistas e unha música pegadiza da banda emo-rock Radwimps que, en conxunto, logra ser un reclamo infalíbel para unha horda de fans incondicionais que acaban abarrotando as salas. Suzume pecha unha sorte de triloxía que formaría con Your Name e O tempo contigo. Non perde o tempo na presentación. En apenas cinco minutos de metraxe temos xa en marcha Suzume, unha moza de instituto namoradeira, cun pasado traumático. Pronto aparece un misterioso cerralleiro que lle fai tremer as pernas á rapaza e tamén unha porta máxica. Na idea orixinal ía ser un romance lesbio, mais aos conservadores produtores pareceulles “demasiado arriscado”. Resulta que esas estrañas portas están diseminadas por todo o Xapón en lugares abandonados e ruinosos. Deben ser pechadas a tempo para impedir que unha forza sobrenatural provoque un terremoto de dimensións catastróficas. Conseguen pechar a primeira pero un gatiño bonitiño, que en realidade é un yokai, acaba convertendo o cerralleiro nunha cadeira infantil á que lle falta unha pata. Mentres Suzume intenta atrapar o demo de gato para lle devolver o aspecto ao seu namorado irá descubrindo cousas de si mesma e do seu pasado que cambiarán a súa vida para sempre. Ademais dun ton melancólico con reminiscencias a Murakami e unha criatura ao estilo Stranger Things, as referencias a Miyazaki son máis que patentes nesta achega. Semella que Shinkai quere homenaxear, xa de maneira máis evidente que nos filmes precedentes, o mestre dos mestres impregnando o filme con ecos de Nicki, aprendiz de bruxa ou O castelo ambulante, ademais da chiscadela de que a trama parte de Miyazaki, concello que está ao sur do Xapón. Orixinal, poética e un chisco máis adulta que as precedentes. Suzume afonda na memoria de todo un país, nas súas raíces, nos seus medos, reflexionando sobre o apego, a perda ou a eternidade do efémero, nun artificio fílmico planificado desde inicio para que todos os momentos conflúan e se fundan baixo un marco máxico, baixo unha lumieira de bucle sen fin.