Era un home a un nariz pegado

O filme toma como vimbios a premisa de Shakespeare in Love, de John Madden, na que o poeta inglés recuperaba a musa grazas a unha bela moza. Cartas a roxane / 2018 / Francia / Alexis Michalik / 112 minutos Michalik fai o propio co escritor francés, nun perspicaz exercicio de paralelismo narrativo entre o texto da obra e a propia creación desta. Cyrano de Bergerac foi escrita en 1897 polo dramaturgo francés Edmond Rostand e representada a finais dese mesmo ano. Desde entón inspirou moreas de adaptacións: ballet, ópera, banda deseñada e, por suposto, cinema. En 1920 contaba xa con cinco adaptacións cinematográficas. En 1923 o cineasta italiano Augusto Genina realiza unha peza de ourivaría "en color", pintando á man cada fotograma. Nos anos 50 José Ferrer gaña un Óscar por encarnar o narigón espadachín e, a finais desa década, Toshiro Mifune interpreta a versión xaponesa de Hiroshi Inagaki. Adaptacións libres, como a de Steve Martin e Daryl Hannah nos 80, ou a versión xuvenil dirixida por Alice Wu Conquista a medias (actualmente en Netflix), pero, por enriba de todas, destaca a magnífica fita que asina Jean-Paul Rappeneau en 1990, cun inmenso Gerard Depardieu. Se Rappeneau lograba plasmar a obra de Edmond Rostand e satisfacer quer fans quer neófitos, Michalik consegue homenaxear o propio Edmond con similar acerto. Iso si, introduce os suficientes elementos de humor e romanticismo para facer que a historia non sexa un mero biopic insulso e si unha marabillosa comedia romántica para gozar de principio a fin, que mesmo emociona e contaxia a admiración que denota Michalik polo creador de Cyrano de Bergerac. Cómpre prestar moita atención aos títulos de crédito, porque ademais de pór as típicas fotografías reais das personaxes que interpretan actores e actrices na ficción, sucédense unha serie de abraiantes secuencias, incluída unha inédita de 1900 de Constant Coquelin, o primeiro actor que interpretou o Cyrano de Rostand. No aspecto técnico Cartas a Roxane non ten ningunha obxección, mais, sobre todo, destaca polas actuacións e as personaxes secundarias, tratadas cun mimo e desenvolvemento inauditos, o que adoita ser a diferenza entre unha boa e unha mala película. Entre elas atopamos nomes coñecidos da escena gala: Olivier Gourmet (O neno da bicicleta) ou Dominique Pinon (Amélie), xunto con incipientes estrelas como Thomas Solivérè, que interpreta Edmond, ou Lucie Boujenah, a súa musa. Un debut prometedor e un filme delicioso.