Dune

Vin o Dune de Lynch cando tiña oito anos nunha tarde de cinema co meu irmán e curmáns. Despois de ver os fotogramas que había fóra xunto á billeteira, daquela, unha práctica habitual para decidir se unha peli pintaba ben ou non, chegouse á conclusión que debía ser “como A Guerra das Galaxias” –literal– así que entramos na sala sen dubidalo. Apenas entendín o que pasaba, mais quedoume gravado a lume ese desconcertante sadismo dos Harkonnen, o tipo gordo verrugoso que flotaba e os vermes xigantes. Marcoume, vaia... Logo mireina un par de decenas de veces máis, lin varias novelas de Frank Herbert e quedoume pena de que Jodorowsky’s Dune sexa só un documental... En fin, digo isto porque fun incapaz de non comparar o Dune de Villeneuve co Dune de Lynch. Villeneuve intenta imbuír a súa propia visión impregnando todo co seu particular selo persoal de estilo escuro, emotivo e pausado, moi diferente ao ideado por Lynch, bizarro e sádico. O Dune de Villeneuve dedica tempo necesario para desenvolver o arco psicolóxico de personaxes conseguindo unha space ópera adulta e reflexiva con escenas de acción contida pero grandes secuencias de batalla, unha xenial banda sonora de Hans Zimmer e uns efectos visuais impresionantes. Ás veces abusa da cámara lenta facendo que certas secuencias, concretamente de Chalamet e Zendaya, semellen anuncios de perfumes, aínda que isto, máis que un demérito de Villeneuve é un acerto dos creativos publicitarios. Perde de longo con Lynch na mítica escena do Gom Jabbar e tamén no aspecto das Bene Gesserit. Tampouco acerta de todo co duelo-clímax final, pois non logra transmitir a emoción pretendida. Iso si, Javier Bardem destaca, o mellor do elenco xunto Rebeca Ferguson, como Lady Jessica, e Stellan Skarsgård, no rol do Barón Vladimir Harkonnen. Con respecto aos Harkonnen, malia arrepiante caracterización de Skarsgård, non provocan tanto pavor nin son tan sádicos como no Dune de Lynch. De feito teñen unha presenza case testemuñal e nin sequera aparece Feyd Rautha. Con todo, a cousa pinta moi ben e de seguro é algo que emendarán na segunda parte na que, con certeza, reservan a meirande parte dos seus puntos fortes cun Feyd Rautha á altura do feito por Sting, unha transición do “principiño” Paul Atreides a Muad'Dib mellor que a de Lynch –maloserá– e unha traca final desas que quedan na retina. Villeneuve ten o talento, a visión, o orzamento e máis metraxe para facer unha gloriosa versión de Dune que tamén marque toda unha xeración. Oxalá o logre. Dune Denis Villeneuve / Canadá-EUA / 2021 / 155 min