Dragóns, inquisicións e outros infraseres

O director de Petín, ás portas dos 70 anos, afronta cada novo proxecto como se fose o primeiro, coa mesma enerxía, afouteza e ilusión dun rapaz que acaba de empezar nisto e quere papar o mundo. María Solinha / 2020 / Galiza / Ignacio Vilar / 123 minutos O guión está inspirado nas historias e lendas arredor da canguesa María Solinha, acusada de bruxaría e sentenciada á fogueira en 1621, pero tamén na peza teatral Anne Peddersdotter, sobre a meiga do mesmo nome queimada en 1590, así como nas "bruxas de Salem", condenadas en 1692 en América do Norte. Sen desvelar demasiado, porque –xa sabedes– "o número de spoilers é inversamente proporcional á calidade do filme", dicir que non se trata dunha recreación de época na onda d’O crisol, de Nicholas Hytner, senón que vai máis na liña do Louis Malle de Vania na rúa 42, é dicir, un grupo de teatro que prepara unha obra, neste caso "María Solinha". Coma no testamento cinematográfico de Malle, os actores e actrices ensaian e recitan os textos con roupa de rúa non acorde cos decorados da posta en escena da peza. Se naquela todo acontecía no interior dunha casa, aquí atopámonos en localizacións naturais en lares, rúas, praias e bosques de diferentes lugares de Cangas, Redondela ou Moaña. Podería definirse como teatro filmado; ou documental ficcionado; ou filme teatral; ou, mellor aínda: "cinema-teatro-documental-ficcionado". Un inusitado fío argumental de dramas persoais, relacións familiares e de parella -que se desenvolven entre bambolinas- derivando nun fascinante exercicio de estilo de ficción-realidade que homenaxea o mundo da interpretación e, ademais, logra conectar de maneira intelixente e inesperada as lendas de dragóns, a Inquisición e a época actual. Grial Montes e Laura Míguez encabezan un reparto cheo de facianas tan coñecidas como as de Santi Prego, Mabel Rivera, Melania Cruz ou Antonio Durán ‘Morris’, entre outras e outros. Destacar tamén a dirección de fotografía de Lucía Catoira Pan, o deseño de son, os breves pero ben integrados efectos especiais e a soberbia banda sonora do especialista en "música antiga" Abraham Cupeiro, usando cornas, buguinas ou karnyx (trompeta celta). María Solinha require certa complicidade por parte do público para que a experiencia cinematográfica sexa completa. A partir do 19 de xuño poderá verse nuns 200 concellos ao aire libre, e con todas as garantías de hixiene que require "a nova normalidade".