Do erotismo ao pesimismo

A estatística di que se un filme está indicado ao mesmo tempo para Mellor Filme Internacional e Mellor Filme (a secas), nos Premios Oscar, acabará levando o de Mellor Filme Internacional. Sucedeu así coa Roma de Cuarón, o Amour de Haneke, Tigre e Dragón de Ang Lee, A vida é bela de Benigni e con Z de Costa-Gavras. Só hai unha excepción: Parasitos de Bong Joon-ho, que fixo pleno. A excepción que confirma a regra. Por tanto, salvo sorpresa, Drive My Car vai levar o Oscar "Internacional" e, quizais, tamén as estatuíñas douradas de Mellor Dirección e Mellor Guión Adaptado, aínda que a competencia aí antóllase máis difícil. Drive my car / Ryûsuke Hamaguchi / Xapón / 2021 / 179 min A película está adaptada do primeiro conto, de título homónimo, da colección de historias curtas Men Without Women, de Haruki Murakami. Hamaguchi toma o relato de Murakami como base para construír un férreo guión, coescrito con Takamasa Oe, bastante fiel ao orixinal, no fondo, pero enriquecido coa obra de Anton Chekhov Tío Vania, obra que o dramaturgo Yûsuke Kafuku debe adaptar para unha xira teatral que comezará en Hiroshima. Isto acontece despois do extraordinario prólogo de corenta minutos –lembremos que o filme dura 3 horas– onde coñecemos o protagonista e a súa muller. Manteñen unha curiosa relación amorosa, en aparencia plena, onde as relacións sexuais son catarse para a narración de historias de futuros guións para televisión. Do erotismo e a creación pasamos ao pesimismo dun Kafuku afundido que se refuxia no traballo de adestramento do elenco actoral. O seu método é sistemático, monótono. Algo que lle axuda a non pensar. Mais pronto irá facendo migas coa súa nova chofer, Misaki Watari, que ten unha historia persoal tamén de perda, o cal leva a Kafuku a enfrontarse á verdade. Drive My Car opta pola narración oral presencial, incluso nos flash-backs. Non hai secuencias de lembranzas; todas son narradas a viva voz polos propios personaxes que aparecen en escena. A priori pode parecer unha forma de contar bastante tediosa, mais Hamaguchi consegue facer maxia a partir de diálogos precisos e espazos orgánicos de obxectos cohesivos, en especial a relación que se establece co Saab 900 vermello, unha personaxe máis do filme. A perda, a ausencia, os remorsos, o legado, a multiculturalidade e o loito a destempo son os grandes temas desta obra magna absoluta que logra mesturar con éxito Chekhov e Murakami evocando, ademais, o derradeiro filme de Louis Malle, con guión de David Mamet, Vania na rúa 42. Atención ao marabilloso epílogo. Vai dar que falar.