Divertido pero irregular

Segunda parte da ominosa Escuadrón Suicida de David Ayer. Tíñao doado para superala, mais tampouco chega ás cotas agardadas tras as expectativas xeradas após contratar James Gunn, responsábel da saga Gardiáns da Galaxia, que salta, así, do Universo Cinematográfico de Marvel ao Universo Cinematográfico de DC. Unha viaxe de ida e volta, por certo. O escuadrón suicida (The Suicide Squad) / James Gunn / EUA / 2021 / 132 min. A cousa comeza ben. Hai unha presentación de personaxes orixinal e moi divertida. Unha mestura acelerada de 12 do patíbulo (1967, Robert Aldrich), 1997: Rescate en Nova Iorque (1981, John Carpenter) e do achegamento en helicóptero de Depredador (1987, John McTiernan). Todo esaxeradamente patético e con moito humor negro. Atención ás terríbeis mortes que se van sucedendo... cada cal máis "gore-divertida" que a anterior. Logo dos títulos de crédito vai perdendo paseniño o ton de comedia sen prexuízos para entrar nun terreo máis convencional. As brincadeiras continúan, mais comezan perder chispa. E cando entran en modo transcendental... o aburrimento comeza a brotar. Con todo, aguanta o tirón grazas aos xiros inesperados e secuencias realmente conseguidas (a de Harley Quinn desatada rodeada de flores brotando é antolóxica). Impecábel a nivel visual. O nivel de detalle do Rei Tabeirón (Sylvester Stallone na voz orixinal) é abraiante ao igual que o resto de efectos visuais; ben integrados e nos que apenas se nota o CGI, cousa á que non estamos precisamente acostumados nas pelis de DC, nas que adoita cantar moito a pantalla verde. Con tanta personaxe resulta complicado que ningunha destaque ou sexa redonda. Por suposto as que interpretan as estrelas Idris Elba e Margot Robbie si destacan, e tamén están moi logrados os momentos de Polka Dot-Man, a breve intervención de Michael Rooker e o rol de Juan Diego Botto, como o autócrata presidente da illa Corto Maltese... mais quedan moi desaproveitados outros como o de Thinker, interpretado por Peter Capaldi, ou o de Ratcatcher, por Taika Waititi. E que dicir do ignominioso monstro final que máis parece saído dunha secuela chusca de Evolution (2001, Ivan Reitman)... En definitiva, un filme de anti-heroes/heroínas bastante divertido aínda que irregular. Semella apuntar nunha boa dirección que pode dar moitos triunfos ao Universo Cinematográfico de DC mais, sobre todo, dá as pautas e ensina o camiño de como facer, por fin, ese agardado filme sobre Lobo, o personaxe creado por Roger Slifer e Keith Giffen e que, desde 2008, están intentando levalo a bo porto sen éxito. Agardamos que desta si.