Os fados do destino

Juan Galiñanes (Pontevedra, 1980), todo un todoterreo no mundo audiovisual, comeza a despuntar no mundiño como parte do equipo de montaxe de Dygra Films en O soño dunha noite de San Xoán co que gaña o seu primeiro Mestre Mateo. O seguinte filme, Espírito do bosque, asínao xa como editor en solitario e, o posterior, e último da extinta compañía de animación, logra dirixilo. Após esta etapa animada, gaña outro Mestre Mateo coa curta 3-1=0 e continúa labrando unha reputación como montador, pero sempre cun obxectivo claro: conseguir dirixir unha longametraxe de ficción. Coa "baixa en nómina" de Vaca Films de Dani de la Torre, Galiñanes viu o camiño despexado para demostrar o seu bo facer detrás da cámara. Debuta co blockbuster anual producido por Vaca Films; a priori, todo un seguro de éxito na billeteira. Ademais, está ambientado na Coruña, creando unha sorte de díptico, xunto con O descoñecido, como reclamo da Cidade de Cristal como plató de cinema. Se a isto lle sumamos Alberto Marini (A unidade) como coguionista, Manuel Riveiro (A sombra da lei) na banda sonora, Álex de Pablo (As bestas) na dirección de fotografía e un elenco encabezado por Luís Tosar e Elena Anaya, pois poucas dúbidas hai para acudir ás salas. Conta a historia de dúas familias en paralelo: unha en crise e con dúas crianzas, e a outra feliz pero cun fillo que precisa un transplante de corazón. Os fados do destino farán que os camiños dos pais, e os dos fillos varóns, se crucen e teñan que tomar unha decisión límite. A primeira metade é predicíbel a máis non poder. Pero o exquisito deseño de produción, o atraco –moi ben filmado, por certo– e o gran Tosar conseguen manter a flote o barco. Cando chegamos ao quid da cuestión todo comeza a cobrar sentido. Semella que a primeira parte está feita así á mantenta, como unha trampulleira presentación de cartas marcadas para, logo, reverter o aparente frouxo guión nun férreo "tour de force" interpretativo onde a fatalidade dos acontecementos conducen, de maneira irremediábel, a un terríbel, e único, destino. Un correcto filme de xénero que podería mellorar se apostase por unha maior verosimilitude na fala. A estas alturas do campionato non se entende que ningún personaxe fale galego (nin un mísero "carallo" din) cando xa hai directores non galegos de referencia filmando en galego, e producións propias triunfando no noso idioma por todo o mundo. Un desleixo incomprensíbel para unha compañía e un equipo galego que, esperemos, acabe mudando máis cedo que tarde.