Desmontando as aparencias

Naomi Kawase comeza a súa carreira cinematográfica facendo documentais baseados na súas propias experiencias vitais. Logra a "Cámara de Ouro" no Festival de Cannes de 1997 con Suzaku, converténdose na cineasta máis nova en gañar un premio neste certame. Anos despois pasa a formar parte do propio xurado de Cannes, a primeira persoa xaponesa que o consegue. Desde entón alterna documental e ficción, decantándose pola ficción a partir da mística Augas tranquilas (2014). Escribe, ou coescribe, todos os seus guións, tanto os libretos orixinais como os adaptados de novelas. Nais verdadeiras / Naomi Kawase / Xapón / 2020 / 140 min. En Nais verdadeiras adapta, xunto Izumi Takahashi, a novela da escritora Mizuki Tsujimura sobre unha parella acomodada que toma a decisión de adoptar un neno por mor de non poder concibir fillos. Anos despois, a verdadeira nai aparece para recuperar o que é de seu... ou recibir unha compensación. A sinopse apunta a un previsíbel enfrontamento por ver quen é a "nai verdadeira", mais que o título estea en plural debería dar unha pista de que non van ir por aí os tiros. Lonxe de pór o foco no conflito ou tratar de debullar que é ser "unha nai verdadeira", Kawase sorprende cunha historia chea de lirismo e empatía entre todos os tipos de nais que vai propondo. Cunha narración non lineal mestura presente e pasado para conformar os porqués das distintas tomas de decisións no tocante á maternidade. E faino paseniño. Sen présa. Sen posicionarse. As nais que ceden as súas crianzas en adopción, as nais adolescentes, as nais adoptivas ou as mulleres que decidiron non ter fillos están representadas, aínda que se centra sobre todo no campo adoptivo. Tampouco descoida a crítica social cara a unha sociedade nipona ultraconservadora, profundamente machista e na que priman as aparencias fronte case todo. Dentro da evidente ficción, Nais verdadeiras contén pasaxes de formalismo semi-documental a través dunha procurada realización arredor de conversacións que semellan testemuños reais coas actrices colocadas de maneira premeditada mirando á cámara. Isto achega un punto máis de veracidade a un melodrama no que prima a sensibilidade e a comprensión entre as mulleres. Os homes aquí son meras comparsas, tipos paternalistas, acomplexados, inútiles ou simplemente descerebrados. Un filme de sororidade para degustar a lume lento que supera, con creces, o test de Bechdel. Moita atención á casa de adopción que está ao pé dun acantilado fronte unha costa chea de bateas de ostras. Se nese momento poñen o cartel de "Arcade", a min cóame...