Desfasada, excesiva... cinéfila

Oda bipolar ao cinema centrada nun dos máis revolucionarios avances da súa historia: o cinema sonoro. Pode parecer herdeira de La La Land pero, o certo, é que Babylon foi un proxecto moi anterior presentado en 2009 a Matthew Plouffe, o que accedeu grazas a súa ópera prima, Guy and Madeline on a Park Bench. Algo como Babylon antollábase demasiado ambicioso naquel intre das súas carreiras, con todo, xurdiu a idea de manter esa base para un musical, o que logo foi La La Land. Así que Babylon foi a galiña. Babylon / Damien Chazelle / EUA / 2022 / 189 min. Babylon é un filme coral no que se pon o foco en todos os oficios do cinema: dirección, interpretación, montaxe, fotografía, música, claqueta, produción, maquillaxe, son... A historia comeza a mediados dos anos 20 coa tola preparación dunha festa, ou mellor dito, dunha bacanal con ecos de O guateque. Media hora sublime na que se presentan a moza inestábel que quere ser estrela (Margot Robbie), o iluso inmigrante que ansía traballar "do que sexa" nunha peli (Diego Calva), un actor de cine mudo no cumio da súa carreira (Brad Pitt) ou o trompetista negro que acabará sendo tamén unha grande estrela (Jovan Adepo). Todos inspirados en personaxes da época. Un traballo de documentación impoñente que non constrinxe nin coarta o fluír dos acontecementos nin tampouco queda na mera chiscadela ao slapstick de Harold Lloyd, a épica de Griffith ou a homenaxe a Cantando baixo a choiva. Entre o cento de detalles (que xa son dignos de estudo), destaca o de Dorothy Arzner (no filme Ruth Adler), a única muller directora daqueles anos e responsábel da popularización da pértega na gravación de son. Divertida, tráxica, escatolóxica, desfasada, excesiva, cinéfila, romántica, boba... cun elenco en estado de graza, banda sonora que levará o Óscar e unha dirección máis orgánica que nos seus anteriores filmes. Unha montaña rusa de emocións con máis odio que amor polo cinema. Toda persoa que quere facer películas ten ilusión por pertencer a algo máis grande que a vida pero, antes ou despois, chocará co tema económico, os egos, a corrupción, a saúde mental ou vender a propia alma por un fin que xustifica os medios. Hai que estar un pouco tolo para dedicarse ao cinema. Ai! pero cando todo cadra, cando a escena sae ben, o son é bo, o elenco brilla e o público se emociona, chora, ri... Ai! ese momento máxico, ese momento máxico fai que todo pague a pena. Un momento que Chazelle capta en varios momentos do filme e culmina por todo o alto nesa emotiva montaxe final homenaxe a Cinema Paradiso. Marabilla.