A derradeira vea de ouro

A cineasta de Ulán Bátor afincada en Alemaña, directora de O can mongol e A historia dun camelo que chora, Byambasuren Davaa, abrangue unha traxectoria onde a liña entre o documental e a ficción adoita ser difusa. Até o de agora predominaba a parte documental, contando con elenco non profesional facendo de si mesmo. En Queixo de cabra e té con sal xa traballa con actores e actrices profesionais, aínda que tamén con nómades reais, iso si, só para roles secundarios. Un estilo que achega maior verosimilitude a unha historia que semella incríbel, pero que está inspirada nun dos espolios a grande escala máis descoñecidos do planeta. Queixo de cabra e té con sal / Byambasuren Davaa / Mongolia-Alemaña / 2020/ 96 min. Amra ten once anos. Vai ao cole no Mercedes convertíbel vermello de seu pai, gústalle xogar ao móbil e compartir vídeos de internet co seus amigos e devece por participar no concurso de televisión Got Talent. Amra vive na estepa mongol coa súa familia. Moran nunha iurta, lonxe da cidade, tentando manter o estilo de vida nómade tradicional, mentres lidan cos avances da vida moderna, sen refugar as comodidades dalgúns. Zaia, a nai, coida do rabaño de cabras e da irmá pequena de Amra, mentres o pai, Erdene, traballa de mecánico e vende queixo no mercado local. Todo é idílico. As paisaxes, as postas de sol nas interminábeis chairas, os ritos ancestrais, as tarefas diarias... Pero detrás de tanta beleza e paz, excelentemente filmadas, agóchase unha ameaza latente que pon en perigo este modo de vida: grandes empresas mineiras andan á procura de ouro e están a empregar calquera subterfuxio para botar de alí a xente e poder espoliar a zona e os recursos. Erdene resiste ao asoballamento negándose a aceitar os xenerosos cartos que lle ofrecen, erixíndose como referente para unha veciñanza dividida que non sabe ben que facer. Pero un fatídico accidente despexa o camiño das multinacionais provocando que Amra deba decidir entre cumprir o soño de seu pai, ou o seu propio. Íntima, profunda e fermosa película de contrastes que retrata un modo de vida tradicional en vías de extinción a través dunha historia emotiva, sutil e poderosa ao mesmo tempo, co pano de fondo da denuncia contra a sobreexplotación do planeta e dos recursos naturais. En concreto, das montañas, gurgullóns, ríos e lagos de Mongolia, secos e arruinados por mor da cobiza do ouro. Abraiante fotografía, agarimo na atención aos detalles e un elenco en estado de graza proporcionan unha experiencia cinematográfica para amantes das paisaxes e dos filmes de corte etnográfico con moito que contar.