Deriva existencial e amorosa

"Unha comedia romántica para xente que odia as comedias románticas". Así define Joachim Trier a súa quinta longametraxe e haille que recoñecer que é unha logline moi axeitada. Estreouse no pasado Festival de Cannes onde gañou o premio a Mellor Actriz -fantástica Renate Reinsve- e agora opta aos Óscar nas categorías de Mellor Filme Internacional e Mellor Guión Orixinal. A peor persoa do mundo (Verdens verste menneske) / Joachim Trier / Noruega-Francia-Dinamarca / 2021 / 121 min. Estamos ante un magnífico, realista e orixinal filme arredor do amor protagonizado por Julie, unha moza entusiasta e un pouco desorientada que quere, a toda costa, tomar as rendas da súa vida, mais semella que as circunstancias nunca se dan no momento idóneo. Nun extraordinario e divertidísimo prólogo durante a época de estudante de Julie, observamos que é unha desas persoas que non adoita rematar o que empeza. Unha dinámica, e tamén unha pista, de como afrontará as súas relacións de parella. Xunto co seu habitual coguionista, Eskil Vogt, Trier constrúe un sólido guión, centrado no proceso que envolve o amor e a procura da parella "ideal", dividido en doce capítulos, un prólogo e un epílogo. Unha historia sobre a deriva existencial e amorosa da xenial protagonista nas súas relacións de parella, principalmente en dúas delas: a fase de namoramento, o sexo, a inercia de parella, a (di)sincronía, as (in)decisións, a familia, os fillos, as dúbidas, a ruptura... Contraditoria e ambigua, divertida e demoledora. Como a vida mesma. Todas as secuencias son inmellorábeis, pero destacaría tres delas. Dúas que xogan coa fantasía e a percepción, e unha que desprende un realismo que (case) doe. As primeiras corresponden á do mundo paralizado ante a revelación amorosa que Julie sente por Eivind. Maxia pura. E a outra é a dos cogomelos da risa. Esmendrelle. Mención á parte para a escena da ruptura. Unha das mellor rodadas e máis realistas que lembro. Un "non pero si", eterno e marabilloso, que sempre adoita rematar da mesma forma na vida real pero nunca se mostra no cinema: o típico canivete de despedida. Divertida, descarada, realista e algo incómoda. Conta cun impecábel guión, unha dirección soberbia e unha acaída banda sonora, ademais dunha fotografía incribelmente boa para un filme destas características. Fáltanme os epítetos para describir a impresionante e camaleónica interpretación de Renate Reinsve. A peor persoa do mundo, que no fondo non é tal, é un filme existencialista que, como di Trier, pouco ten que ver coas típicas comedias románticas e si moito coa vida, a morte e as decisións que tomamos entre medias.