As confesións de Pedro Almodóvar

Faino a través do seu álter ego Antonio Banderas, que interpreta un director de cinema en plena crise creativa e existencial, chamado Salvador Mallo: unha sorte de anagrama de "Almodóvar". Dor e gloria | 2019 | España | Pedro Almodóvar | 108 minutos O protagonista, que tamén é o narrador, comeza expoñendo as doenzas físicas que lle impiden facer novas películas. Pronto descubriremos que non só adoece de algo físico, senón que tamén padece outro tipo de doenzas máis difíciles de tratar: as da alma. Flashbacks alternados con secuencias da súa vida actual e do pasado recente farán de catalizadores para desfacerse de todo aquilo que lle corroe por dentro. Almodóvar fai confesión de diván amosándose ao mundo nun honesto exercicio de metaficción autobiográfica neste particular Fellini 8½ pasado pola peneira de Arrebato de Iván Zulueta. Usa o filme a modo de terapia para pasar páxina e reconciliarse coas súas propias pantasmas. Xa o di na voz do seu álter ego: "escribir para esquecer". Droga, amores perdidos, amizades quebradas, infancia, educación, curas, crise creativa e, por suposto, a nai... sempre a nai. De feito Dor e gloria ten tanto de autobiográfica como de oda á súa nai. Penélope Cruz e Julieta Serrano (Goya a Mellor Actriz de Reparto) interprétana na xuventude e vellez respectivamente. Xunto coa extraordinaria fotografía de José Luis Alcaine e a banda sonora do sempre xenial Alberto Iglesais, destaca o elenco elixido polo tándem de directoras de casting Eva Leira/Yolanda Serano. E si, a Antonio Banderas acáelle o papel como unha luva. Desde a primeira secuencia, Banderas "desaparece" da pantalla para se converter nese anagrama de Almodóvar. Un traballo de interpretación tan sutil como complicado que lle valeu o recoñecemento internacional en Cannes, nos Premios do Cinema Europeo, nos Goya e, tocando teito, co nomeamento aos Premios Óscar. Mágoa que este ano compita coa interpretación do Joker de Joaquín Phoenix. En canto a se acaba levando o Óscar a Mellor Filme Internacional non me atrevo a vaticinar, pero terá unha dura competencia co Parasitos de Bong Joon-ho. En calquera caso, na segunda feira vanse despexar todas as dúbidas facendo quedar obsoleta esta crítica e lembrando, unha vez máis, que os premios non fan mellor ou peor unha película.