Coidado co que soñamos

Nicolas Cage confesou querer retirarse da actuación con Dream Scenario, unha das súas mellores interpretacións de todos os tempos –sen esaxerar– que sería o broche perfecto á súa profusa carreira de actor, con máis de cen películas ás costas, finalizando, ademais, unha sorte de meta-triloxía formada xunto con Pig e O insoportábel peso dun talento descomunal. Por sorte para moitas e moitos de nós, esa idea queda só nun desexo... un soño... pois xa ten varias producións cinematográficas en marcha. E é que a cousa vai de soños. Cage interpreta un anódino profesor universitario de bioloxía, pai de familia, con dúas fillas adolescentes e casado cunha muller que aínda o ama. Quere escribir un libro sobre formigas, pero as circunstancias non lle son nada propicias. Todo cambia cando comeza a aparecer nos soños de (case) todo o mundo. Non fai nada. Só está. Da noite á mañá convértese nunha personaxe viral. Tras o subidón de ego decide aproveitar a fama para conseguir unha editorial que lle publique o libro, pero a fama vaille grande e, ao mesmo tempo, os soños nos que aparece convértense en verdadeiros pesadelos. Unha premisa tan tola e orixinal que ter a Nicolas Cage de protagonista pode xerar expectativas de que estamos ante un subproduto máis de Cage desatado poñendo caras... pero non. O noruegués Kristoffer Borgli (Sick of Myself) desprega en Dream Scenario varios dos temas recorrentes na súa filmografía: a fama e as redes sociais, e como ambas afectan de maneira significativa a psique, tanto individual, como colectiva e de parella. Unha análise inesperadamente precisa e acertada que Borgli consegue a través dunha trama inspirada nas teorías do inconsciente colectivo do psicólogo Carl Jung, ás que insufla un abraiante subtexto que inclúe diferentes enfoques sobre a cultura da cancelación, as noticias falsas, o bullying viral, o desexo da infidelidade (sen consumar) ou os celos. Drama, comedia, terror, romance, distopía, ciencia ficción... Dream Scenario salta de xénero cunha facilidade asombrosa e, ao mesmo tempo, orgánica e axustada ao relato que nos quere contar. Un Nicolas Cage calvo, fondón e con nariz falsa fai de catalizador e peza fundamental dunha trama ben fiada sobre como perseguir un soño pode arruinar outro que xa tiñamos. Marabilloso ese final-tributo a David Byrne e co posterior Dream Operator soando sobre os títulos de crédito. Un filme para fans de Nicolas Cage, de Talking Heads e amantes do cinema en xeral. Unha das (agradábeis) sorpresas da tempada.