Clásico sen clixés

A xordeira, como tema e protagonistas principais, non é que prolifere moito no mundo do cinema, aínda que si tivo a súa importante repercusión e afrontouse desde diferentes perspectivas e xéneros: desde o drama baseado en feitos reais (O milagre de Anna Sullivan), pasando por adaptacións literarias (O corazón é un cazador solitario), comedia (Non me berres... que non te vexo), animación (A Silent Voice), clásicos (Belinda), a que logrou o primeiro Óscar para unha actriz xorda (Fillos dun deus menor) ou calquera biopic sobre Beethonven... Sound of metal / Darius Marder / EUA / 2019 / 130 min Nos últimos anos hai unha corrente en prol de poñer en valor a identidade e a cultura xorda. Boa mostra son filmes como A familia Bélier, sobre unha familia xorda cunha FOPX (filla oínte de pais xordos), The Tribe, sobre un internado para xordos, ou a iniciativa IDendeaf, produtora creada fai oito anos por Veru Rodríguez (Mestre Mateo á Mellor Realización), especializada en desenvolver contidos audiovisuais por e para as persoas xordas. Sound of Metal tamén pon en valor a comunidade xorda, e faino desde a perspectiva dunha persoa que perde por completo a audición. Ruben (Riz Ahmed) é o batería de Blackgammon, un grupo de punk-metal formado por el mesmo e Lou (Olivia Cooke), a súa manager, cantante, guitarrista e amante. Ambos cruzan o pais en caravana de bolo en bolo. Son felices. Libres. Quérense. Un día el esperta sen escoitar nada. Despois da lóxica preocupación, decide ir ao médico onde lle diagnostican unha xordeira moderada permanente que derivará en total se non conserva e coida do ouvido que lle queda. Antes de aceptar o que lle está a pasar, por suposto, vén a fase de negación ata que a noiva, bastante máis cabal que el, lévao a un famoso centro para xordos, unha comunidade onde se ensina tanto a comunicarse na lingua de signos como a cambiar a mentalidade. Darius Marder debuta na longametraxe de ficción cun filme de reminiscencias indies pero prescindindo dos clixés e mantendo unha estrutura clásica no guión. Ahmed e Cooke despregan unha gran química en pantalla con dous momentos enormes de interpretación: a despedida no centro e, sobre todo, o reencontro cando están na cama. Difícil dicir tanto con tan pouco. Indispensábel mirala en versión orixinal para apreciar o espectacular e meticuloso deseño de son concibido para lograr unha inmersión sensorial verosímil e veraz no novo mundo no que vai ter que vivir o protagonista; nun arco que comeza en volume brutal e remata en absoluto silencio. Nomeación a Óscar asegurada.